“‘De wil van de kiezer’

Samira Atillah

© Brecht Goris​

Het was een bewogen week, een bewogen maand zelfs. Iedere dag werden we met politiek rond de oren geslagen. Iedere dag meerdere debatten en zowel onze kranten als brievenbussen werden vol gestouwd met informatie, speculaties, beloftes, programma’s, allemaal voor de lokale verkiezingen. Ik werd dat een beetje moe. Het mocht nu wel gewoon komen, die verkiezingen.

Was dat het misschien? Dat de mensen het ook moe waren? Dat men stemde op de grootste naam? De bevriende buurman, ook al stemde je daar misschien tegen je eigen belangen in? Dat men stemde op zij die het hardste geroepen hadden? Ik weet niet waarom mensen zo gestemd hebben maar…

Toen ik die avond de resultaten zag, viel ik bijna achterover. Het volk had beslist. Eerlijk? Ik ben zwaar teleurgesteld in Vlaanderen, die behalve enkelen steden en gemeenten, toch vooral rechts gestemd heeft. Neem nu Antwerpen, met een verpletterende keuze voor N-VA en Vlaams Belang. Ik val daar van achterover. Maar als dat de wil is van veel mensen, dan moeten we daar ook respect voor hebben en het proberen te begrijpen.

Toch kan ik mijn verontwaardiging niet onder stoelen en banken steken, zoals in Genk. Ik ben in shock dat de N-VA hier zoveel stemmen haalde, oprecht. Genk, het mooie multiculturele Genk, waar nationalisten en separatisten zoveel stemmen haalden.

Op 14 oktober moest ik ook gaan bijzitten tijdens de verkiezingen in Genk. De zon scheen, de vogels floten. Ik had nog nooit bijgezeten en was wel nieuwsgierig over het verloop van die dag. Aan mijn tafel zaten mensen van allerlei achtergronden, van Italiaanse afkomst, mensen van Marokkaanse afkomst met hoofddoeken en dan had je ook Andy en Bert. ‘Typisch Genk’. Dacht ik nog. Genk, zoals ik het ken, multicultureel en solidair, zat samen, aan die tafels.

Ik ging naar huis met een goed gevoel, want de Genkenaren, dacht ik nog, zijn echt solidair, sociaal en warm.

We hadden een hele goede dag samen. Mensen die elkaar niet kenden hebben de hele dag samen gewerkt, we hebben erg gelachen maar ook over elkaars buurt of straat verteld. Schrijnende verhalen zelfs, over bepaalde wijken en buurten. Maar we konden het aan elkaar vertellen, die dag van de verkiezingen.

Dialoog, weet je wel. Dat deed mij denken dat samenleven kan en dat het mogelijk is, met zeer weinig moeite. Ik ging naar huis met een goed gevoel, want de Genkenaren, dacht ik nog, zijn echt solidair, sociaal en warm.

Het N-VA programma waar velen op stemden was dus echt een complete shock voor me en hun visie is zeker niet mijn visie.

Als al die N-VA en Vlaams Belang gemeenten en steden allemaal (volgens “De stem van Vlaanderen” en de partijprogramma’s die ik bekeken heb) meer politie willen op straat dan straathoekwerkers, meer camera’s willen in plaats van jeugdwerkers, als men al die mensen in de armoede en de werkzoekenden wil “straffen” door ze verplichte gemeenschapsdienst te laten doen, in plaats van ze te ondersteunen, als men minder propere lucht wil en meer vervuiling omdat men niet wil investeren in een goed openbaar vervoer en fietsinfrastructuur, als men geen betonstop wil, maar alles wil volbouwen en men het laatste restje groen in de steden weg wil, als men minder sociale woningen wil terwijl er, zeker in Genk, zovelen op een wachtlijst staan, als men meer polarisatie wil dan solidariteit, door “aparte” systemen te bedenken in zowel klas als zwembad en zo meer, als men de stadsbegrotingen wil doen kloppen door de belastingen te gaan halen bij het volk en niet bij de grotere bedrijven, … dan kan ik daarover echt niet blij zijn.

Ik wil dat gerust begrijpen, als mensen daarvoor gekozen hebben. Echt.

Maar zeg aub niet, lieve stemmers, over zes jaar, dat ‘het allemaal de schuld is van vluchtelingen’ of van mensen zonder papieren, die bijvoorbeeld in het Maximiliaanpark worden opgejaagd door agenten.

Zij stemden niet voor dit beleid of voor uw bestuur. Jullie wél.