“‘Een nieuwe Newroz, een nieuw geluid’

Het is vandaag de eerste dag van de lente én die van het Zoroastische nieuwjaar, ook wel Newroz genaamd (letterlijk “nieuwe dag”). Dit is het feest dat voor Iraniërs, Afghanen, Koerden, Azerbaijanen, Tadzjieken en Parsi’s dé belangrijkste feestdag van het jaar is.

Op Newroz wordt traditioneel teruggeblikt op het voorbije jaar en stellen we de wereld en onze daden van het voorbije jaar in vraag.

Door van binnenuit op het goede te focussen, volgen je woorden en daden vanzelf. Een nobele gedachte.

Het zoroastrische geloof, waarop ons nieuwjaar nog steeds gebaseerd is, gaat terug tot 1700 jaar voor Christus, en heeft drie belangrijke pijlers: goede gedachten, goede woorden, goede daden. Door van binnenuit op het goede te focussen, volgen je woorden en daden vanzelf. Een nobele gedachte. Wie goed doet, goed ontmoet, ook. Want wat ons bindt, is het geloof in de mens, in elkaar.

Wat deze feestdag als doel heeft, is ons doen bezinnen, ons terug in contact te laten komen met de natuur, met onze eigen natuur, waardoor we hopelijk weer beseffen nietige kleine wezentjes te zijn in een grote kosmos en hierdoor niet anders kunnen dan tot inzicht komen dat we moeten samenleven met elkaar. Althans, zo zie ik het.

Daarom, omdat het het feest van de wedergeboorte is, wil ik klinken met een vrolijke, positieve column. Een hoopvolle column. Een verbindende column.

Hieronder dan ook mijn nieuwjaarsresolutie. Oftewel lentevoornemens:

Dit jaar wil ik proberen verdraagzamer te worden. Niet gelijk een mening te vormen over mensen maar te luisteren naar hun verhaal, naar hun context, hun essentie.

Ik wil de moed hebben om empathischer te worden. Beseffen dat wij allemaal diep vanbinnen kwetsbare zielen zijn. En daarom voorzichtig met anderen omgaan. Ook al lukt het me niet altijd goed en durf ik wel eens ongeduldig worden.

Ik wil proberen minder ongeduldig te zijn.

Ik wil sterk genoeg zijn om mezelf niet te verliezen in nietigheid en kleinburgerlijkheid.

Ik wil oprechte gesprekken voeren met mensen, en afstand nemen van vluchtigheid.

Ik wil me niet verliezen in actualiteit maar me meer verdiepen in onderwerpen, in gedachten, in gevoelens, en dat verder exploreren.

Ik wil mijn vriendenkring beperken en échte aandacht schenken aan mijn geliefden.

Ik wil minder geven om wat anderen over me denken, meer luisteren naar mijn eigen innerlijke stem. De moed en het inzicht hebben om te worden wie ik moet worden.

Ik wil vaker de stilte en de natuur opzoeken. Proberen dagenlang niet te spreken. De waarde en heilzaamheid van stilte erkennen. Naar mijn lichaam leren luisteren.

Ik wil durven minder angstig te zijn.

Kunnen toegeven dat ik het soms ook allemaal niet meer weet. Dat ook ik bang ben voor wat de toekomst brengt, maar dat ik me veilig wil voelen om die angst te uiten. Dat ik opgevangen kan worden door liefdevolle mensen rondom me, die me vooruit kunnen helpen als ik het zelf niet meer zie.

Dat ik hen hetzelfde kan bieden, als zij het even niet meer zien.

Dat mijn angst kan omgezet worden in geloof. In hoop. In schoonheid.

Laat de verse lentewind me inspireren om mijn eigen lichaam te herontdekken,  boven schaamte te staan.

Mijn geliefde partner te herontdekken en hem mij te laten herontdekken.

Ik wil lief zijn voor mezelf en voor anderen.

Ik wil mezelf kunnen vergeven als dat niet altijd lukt.

Mezelf de tijd te geven om erin te groeien, om terug open te bloeien, de winter van me af te schudden.

Ik wil een wereld waarin dat alles mogelijk is.

Ik wil werken aan een wereld waarin dat alles mogelijk is.

Ik wil geloven dat de goede voornemens van een nieuwe lente gestalte zullen geven aan een zomer van menselijkheid, een herfst van verdraagzaamheid, een winter van warmte, en aan vijf seizoenen van gedeelde schoonheid.