“‘Hoop’

Bleri Lleshi

© Brecht Goris​

De vingers van mijn vader zijn overal gesneden. De huid van zijn hand is zo ruw dat het pijn doet als je die aanraakt. Ik kijk naar zijn handen en ik tracht me in te beelden wat het betekent om langer dan een halve eeuw met je handen te werken. 65 is hij vandaag en nog steeds werkt hij alsof het zijn eerste werkdag was.

Slachthuis

Toen ik een kind was mochten we niet naar zijn werk gaan: een verlaten klein slachthuis buiten de stad dichtbij een beek. We mochten dat niet want hij wilde niet dat we zijn voorbeeld zouden volgen en aan dezelfde beek en in dezelfde condities zouden eindigen.

Toen ik die avond thuis kwam vroeg ik mijn vader hoeveel jaren hij nog wil werken.

Ik ben een aantal dagen geleden teruggekeerd uit Albanië waar ik voor de eerste keer naar het slachthuis ben gaan kijken dat nu bijna helemaal tegen de grond ligt. Muren die nog met moeite recht blijven en een betonnen dak dat langs alle kanten lekt. Op het dak is een groot plastieken zeil gespannen met stenen erop om het vast te houden. Hier heeft mijn vader veertig jaar lang gewerkt.

Toen ik die avond thuis kwam vroeg ik mijn vader hoeveel jaren hij nog wil werken. ‘Zolang ik kan, want je weet nooit wat morgen zal brengen’, was zijn kort antwoord.

Vakantie

Vele mensen werken zich kapot om op vakantie te kunnen gaan. Mijn vader heeft één dag per jaar vrij. Op 1 januari blijft hij thuis. Alle andere dagen van het jaar is hij aan het werk. Hij heeft geen betaalde vakantiedagen, geen dertiende maand, geen sociale rechten en al die dingen die wij in België vanzelfsprekend vinden. Hij kan het zich niet permitteren om enkele dagen op familiebezoek te gaan want zijn klanten willen dat hij altijd aanwezig is, mochten ze hem nodig hebben.

Mijn vader heeft één dag per jaar vrij. Op 1 januari blijft hij thuis. Alle andere dagen van het jaar is hij aan het werk.

Mijn vader werkt niet om op vakantie te kunnen gaan. Hij werkt met alle kracht die hij nog heeft om zijn kinderen een betere toekomst te bieden. Om ons de kansen te geven die hij nooit heeft gekregen. Het is een toekomst die hem zorgen baart.

Ik begrijp dat, in een land zoals Albanië waar tienduizenden jongeren hun land verlaten omdat ze er geen toekomstperspectieven zien. Ze trekken richting Duitsland, Engeland of Frankrijk. Na een aantal maanden verblijf in asielcentra of tentenkampen worden de meesten teruggevlogen naar Albanië.

Vaak wagen ze niet veel later opnieuw een kans. Als je in wanhoop leeft, hou je je vast aan elk beetje hoop. Het zijn vaak jonge families of ouders die hetzelfde willen als mijn vader: een betere toekomst voor hun kinderen.

Toekomst

Ik staar naar de handen van mijn dochter die net zeven maanden is geworden. Elke dag worden ze sterker. Alles wat in haar buurt komt wil ze vastgrijpen in haar kleine handen. De ‘morgen’ waar mijn vader zich zorgen over maakt is de toekomst van mijn dochter.

Als ik aan de toekomst van mijn dochter denk, word ik soms bevangen door bezorgdheid.

Als ik aan haar toekomst denk, word ik soms bevangen door bezorgdheid. Als jongerenwerker sta ik met mijn beide voeten in de Brusselse realiteit en zie ik hoe armoede en wanhoop heersen. Ik weet in welke moeilijkheden veel mensen vandaag leven en hoe weinig toekomstperspectieven ze hebben.

Mijn ouders hebben het nog moeilijker gehad. Zo moeilijk dat ik het me zelfs niet kan inbeelden. Ze hebben acht jaar onderwijs gevolgd. Beiden hebben zich opgeofferd voor de toekomst van hun kinderen. Ik heb tien jaar langer op school gezeten en vandaag ben ik docent. Een droom die mijn ouders nooit zouden durven dromen. Wie ik vandaag ben heb ik te danken aan mijn ouders, die op geen enkel moment hun schouders hebben laten hangen of de hoop hebben opgegeven. De hoop op een betere toekomst.

Hoop is de motor van het leven. Zonder hoop is er geen leven. Het is de hoop die ons zelfs in de moeilijkste dagen vooruit stuwt. De hoop laat zien dat het mogelijk is om onszelf en de wereld te veranderen.

In deze tijden van angst, cynisme en crisis moeten we elk sprankeltje hoop dat er is, delen en vieren. In alle talen van de wereld wordt gezegd dat hoop als laatste sterft. In feite is dit fout want hoop sterft nooit.

De kracht van hoop zie ik in de handen van mijn vader en in het licht van de ogen van mijn dochter.

Bl****eri Lleshi is politiek filosoof en auteur van de bestsellers ‘Liefde in tijden van angst’ en ‘Inaya. Brief aan mijn kind’. Momenteel werkt hij aan een nieuw boek ‘De kracht van hoop’ dat in april 2018 verschijnt. Zijn blog vind je hier en je kan hem volgen op Facebook en Twitter