“‘Waar is de minimale dienstverlening nu?’

Samira Attilah

® Brecht Goris

Dagelijks sta ik mooi op tijd op één of ander perron om de trein te nemen. Waar ik vroeger één uur kon tellen om zeker op mijn bestemming te zijn, tel ik er nu twee. Ik meen het echt: de laatste vijf jaar heb ik meer gewacht op een trein dan op iets anders. Of erin. Kapotte bovenleidingen, problemen met de voorgaande trein, problemen met de seinen.

Elke dag krijg ik een mantra aan problemen te horen. De prijzen van de treintickets zijn ondertussen wel enorm gestegen maar ik krijg er steeds minder dienstverlening voor terug. Loketten? Of ze zijn dicht of ze worden afgebouwd. ‘Gelieve naar de automaat te gaan’. ‘Gelieve op de NMBS- app te kijken.’ Geloof me, ik kijk op die app. Elke dag opnieuw.

Vragen stellen kan amper: ik word telkens doorverwezen naar een machine of een gsm-tool. ‘Gelieve de infoborden te bekijken’. Het trieste daaraan: de info op de borden heeft zelfs vertraging!

Er werd gewoon belachelijk veel bespaard op de NMBS de voorbije jaren. Het kan niet anders dan slecht gaan.

Soms vraag ik me af waarom pendelaars dat blijven pikken. Of zelfs het personeel.
Ik heb medelijden met het treinpersoneel dat allerlei vragen over zich heen krijgt maar vooral woeste reizigers. Het treinpersoneel heeft intussen ook minder rust, pauzes en ze werken zeer flexibel in de meest stressvolle situaties.

Die combinatie maakt me kwaad: er werd gewoon belachelijk veel bespaard op de NMBS de voorbije jaren. Het kan niet anders dan slecht gaan. Iemand moet mij eens uitleggen hoe het spoor nu kan werken als men miljarden euro’s bespaard heeft? Drie miljard euro. Zeshonderd miljoen euro per jaar. Gaan de heren en vrouwen politici, die deze besparingen hebben doorgevoerd ook wel eens met de trein naar het parlement?

Onlangs las ik, als klap op de vuurpijl, écht waar, toen ik aan het perron stond te wachten op een vertraagde trein, dat Open Vld in Limburg en ik citeer: ‘een proeftuin wil maken voor de liberalisering van het spoor.’

Een proeftuin. Alsof men niet weet hoe dat zal aflopen. Overal ter wereld wordt de privatisering van het spoor teruggeschroefd omdat het niet werkt. Rampzalig. Duur en bovenal weer in handen van die kleine groep mensen die ons al genoeg bedotten. Overal wordt het teruggeschroefd maar neen hoor.. in ons land besparen ze eerst alles kapot, maken ze de mensen woest en dan komen ze met dit achterhaald idee op de proppen.

Het is gewoon voorspelbaar, een slechte B -film, een soap waarvan je het einde het al weet, omdat de soap al 2000 keer gespeeld werd.

In Groot-Brittannië bv. steeg de treinprijs met 245 (!) procent op tien jaar tijd en er waren zelfs meer vertragingen. Men privatiseerde ook ineens de spoorwegnetbeheerder maar dat beleid werd heel slecht gevoerd. Gevolgen? Ongelukken en doden. Men heeft de privatisering daar toen gedeeltelijk teruggeschroefd.

Het is gewoon voorspelbaar, een slechte B -film, een soap waarvan je het einde het al weet, omdat de soap al 2000 keer gespeeld werd.
Een slecht theater waarvan de gordijnen dicht moeten maar ze haperen, waardoor het publiek plaatsvervangende schaamte krijgt.

Ik ben woest omdat vakbonden net hier tegen gingen staken.. Ze wisten wat de gevolgen zouden zijn van die miljarden besparingen. Ellende. Maar neen.. men het had telkens over “minimale dienstverlening” en men werd gecriminaliseerd. Kijk nu, beste politici,met jullie populistische onzin. Waar is de minimale dienstverlening nu?

Veel plezier, de politici die dit verzinnen, met hun auto en privéchauffeur in de file. Veel genot met dat waanzinnig idee voor privatisering terwijl men weet hoe dit zal eindigen, en veel plezier met dat pleidooi voor wat men noemt “een proeftuin voor liberalisering”, ver, ver weg van de meute die zich elke dag ergert.

Een nefast pleidooi vanuit een vervuilende luxebak met getinte ruiten zodat men de wereld rondom zich niet hoeft te zien.