“‘Over de echte vrienden van Poetin wordt zedig gezwegen’

De oorlogskreten zijn niet van de lucht dezer dagen. Opeens kent iedereen weer Latijn. Je kunt geen tekst lezen of een verklaring horen of je wordt om de oren geslagen met een citaat van Rome’s grootste redenaar Cicero: ‘Si vis pacem, para bellum.’ Als je vrede wil, moet je klaar zijn voor de oorlog.

In de Latijnse spraakkunst van de Jezuïetenpater Geerebaert staat het evenwel anders: ‘Si pace frui volumus, bellum gerendum est’. Letterlijk vertaald: als we van de vrede willen genieten moeten we oorlog voeren. Er klaar voor zijn volstaat niet. En dat is precies wat al die schreeuwlelijkerds willen: dat we Oekraïne gewapenderhand te hulp snellen.

Een no-fly-zone en een oorlog met Rusland zal in genen dele het einde van de oorlog in Oekraïne versnellen, wel integendeel.

Hoe lang kan het Westen nog afzijdig blijven? Wanneer grijpt het Westen in? Als Poetin de nieuwe Hitler is waarom doen we dan niet hetzelfde met hem als met Hitler en verjagen we hem? We hebben geen Chamberlain nodig maar een Churchill (Chamberlain was de Britse premier die een ‘vredesverdrag’ had gesloten met Hitler, Churchill was de premier die de oorlog tegen Hitler gewonnen heeft, red.). De krijgszuchtige uitlatingen zijn niet te tellen. Naar de vredesbewegingen wordt niet meer geluisterd.

Het is uitgerekend de NAVO die het hoofd koel houdt en beseft dat een deelname aan de oorlog in Oekraïne de kortste weg naar een derde wereldoorlog is, het gebruik van chemische en kernwapens inbegrepen. Daarom weigert de alliantie een no-fly-zone in het Oekraïense luchtruim in te stellen.

Voor velen een onbegrijpelijke houding: waarom doen we niets om het lijden van de Oekraïense bevolking te stoppen? Het antwoord is eenvoudig: een no-fly-zone en een oorlog met Rusland zal in genen dele het einde van de oorlog in Oekraïne versnellen, wel integendeel. De Oekraïners zullen nog meer lijden dan nu al het geval is.

Dat betekent niet dat het Westen afzijdig blijft. Niet alleen humanitaire hulp gaat richting Oekraïne, ook wapens worden door alle NAVO-lidstaten, België in begrepen, aan Kiev geleverd. Daar blijft het helaas niet bij. Zelfs de vredelievende Europese Unie wil tegen 2025 een minilegertje van 5000 man op de been brengen. Hongarije en Polen gaan samen met ons de democratie, de rechtstaat en de vrije meningsuiting verdedigen. Kan het nog cynischer?

Helemaal rampzalig is de verhoging van de defensiebudgetten in alle EU-lidstaten. Alsof de Russen al voor onze deur staan wordt algemeen betreurd dat de nationale legers na de val van de Muur gekrompen zijn. In eigen land pompt de Vivaldi-regering (met daarin de pacifistische Groenen!) één miljard extra in het leger.

Dat premier De Croo, Bart De Wever en tutti quanti Raoul Hedebouw een aanhanger van Poetin genoemd hebben,
is partijpolitiek van het laagste allooi.

Niemand schijnt te beseffen dat iedere euro, die naar defensie gaat, niet gebruikt kan worden om de armoede te bestrijden, de wachtlijsten in de zorg weg te werken, infrastructuurwerken uit te voeren, de nodige klimaatmaatregelen te nemen…

In Nederland en Duitsland gaan zelfs stemmen op om de militaire dienstplicht weer in te voeren. Wat kunnen dienstplichtige militairen uitrichten? Zich laten kapot schieten als waardeloos kanonnenvlees, zoals in alle vorige oorlogen?

Hoe meer wapens en manschappen in de strijd worden geworpen hoe groter het aantal opgeofferde mensenlevens, hoe groter de terreur, hoe talrijker de vernielingen. Is het daarmee dat we Oekraïne helpen? Brengt het Poetin op andere gedachten? Natuurlijk niet.

Mijn ideaal is en blijft Ghandi. Die heeft de koloniale heerschappij in India verdreven door geweldloze acties. De sanctiepolitiek tegen Poetin is dan ook de enig juiste en, laten we hopen, ook de enig efficiënte. Maar die mag niet leiden tot een ongenuanceerde Russenjacht.

De beslissing van Onderwijsminister Weyts om geen Russische studenten meer toe te laten is wraakroepend. Het bannen van Russische kunstenaars en sportmensen hemeltergend. Mogen we eigenlijk nog Dostojevski lezen, naar Tsjaikovski luisteren?

Ook in eigen rangen moeten we het fatsoen bewaren. Niet iedereen die vragen stelt bij het NAVO-optreden in Oost-Europa na de val van de Muur en de implosie van de Sovjet-Unie, is een aanhanger van Poetin. Ook PVDA-voorzitter Hedebouw is dat niet. Dat premier De Croo, Bart De Wever en tutti quanti hem toch zo genoemd hebben is partijpolitiek van het laagste allooi.

Zelf heb ik het erg moeilijk met sommige buitenlandse standpunten van de PVDA. Maar dan wel met hun echte standpunten. Het is van de pot gerukt om te beweren dat de partij Poetin steunt omdat hij een oud-communist is. De PVDA heeft nooit ofte nimmer het Sovjet-communisme omarmd. Haar model was het communisme van Mao. Het Kremlin was volgens Amada (zoals de PVDA aanvankelijk heette) bevolkt met ‘valse communisten’.

De echte vrienden van Poetin

Over de echte vrienden van Poetin wordt in politieke kringen ondertussen zedig gezwegen. Die bevinden zich in het andere uiterste van het politieke spectrum: bij extreemrechts. Ruud Goossens heeft ze in De Standaard mooi opgesomd. Heten ze in het buitenland Marine Le Pen, Matteo Salvini of Viktor Orban, bij ons zijn ze te vinden in de partij van Tom Van Grieken.

Wie herinnert zich niet dat Filip Dewinter samen met een delegatie van Vlaams Belang vijf jaar geleden een bezoek bracht aan de Syrische bloedhond Assad, die met Russische hulp zijn eigen land naar het stenen tijdperk bombardeerde? Konden de Syriërs op hetzelfde mededogen rekenen als de Oekraïners vandaag toen Poetin Aleppo met de grond gelijk maakte? Hoorden we daarover een kritisch geluid bij de heer Dewinter? Geenszins. Integendeel. Dewinter hemelde Poetin op.

En hij was niet de enige in zijn partij. Goossens noemt Frank Creyelman, Jan Penris en Christian Verougstraete, die in 2014 naar de Krim trokken om er een referendum over de annexatie bij Rusland te legitimeren.

Ook andere VB’ers, zoals Johan Deckmyn, Anke Van dermeersch of Eric Tack, meldden zich in Moskou. Van Grieken zelf koos nooit de kant van Oekraïne in het conflict met Poetin. In Knack zei hij in 2018, vier jaar na de annexatie van de Krim: ‘Wat mij betreft ­hangen de bordjes in evenwicht.’

Een stem op Vlaams Belang is een stem op Poetin.

Nu echter zijn de Oekraïners ineens een “zustervolk”, en zijn het “echte” vluchtelingen, in tegenstelling tot al die “gelukzoekers” uit het Midden-Oosten en Afrika. Groter, scherper, duidelijker en schandelijker is hypocrisie zelden geweest. Maar het Vlaams Belang bewijst er wel mee nog altijd te zijn wat het altijd geweest is: een racistische partij. Tegelijk toont ze aan dat het cordon sanitaire nog steeds verantwoord is. Het is immers een verbintenis van de democratische partijen om nooit met racisten samen te regeren.

Daar komt nu een goede reden bij: ook met Poetinadepten kan niet gezamenlijk worden bestuurd.

Over twee jaar zijn er verkiezingen op alle niveaus: Europees, federaal, regionaal en gemeentelijk. Als het Vlaams Belang inderdaad de grootste partij wordt zal de verleiding groot zijn om ze in de regering op te nemen. Op gemeentelijk vlak zal die verleiding om het cordon te doorbreken nog veel groter zijn, vooral als het Belang onder andere namen aan de verkiezingen deelneemt. Dit kan alleen maar vermeden worden als politici uit alle partijen opnieuw beseffen waarop het cordon gebaseerd is.

En dat ze allemaal campagne voeren onder één enkele slogan: een stem op Vlaams Belang is een stem op Poetin.