“‘ Een samenleving is geen strafkamp’
Onderwijsminister Crevits beroerde de gemoederen toen ze vorige week in de media aankaartte dat “allochtone ouders niet genoeg betrokken zijn bij het schoolleven van hun kinderen”. In dat - vermeende, want nooit aangetoonde – gebrek aan betrokkenheid blijkt de minister de oorzaak te zien van de schoolachterstand van leerlingen met migratieroots. Feiten en onderzoek doen er al lang niet meer toe in de politiek. Het buikgevoel stuurt.
De beste burgemeester ter wereld, Bart Somers, beantwoordde de hetze met een krachtdadig voorstel: een boete voor ouders die niet naar het oudercontact van de school komen.
Of een sporadisch oudercontact de efficiëntste manier is om ouderbetrokkenheid te stimuleren vroeg men zich niet af.
In een goed gerunde organisatie of onderneming onderzoekt en evalueert men de praktijk en stuurt men bij wat niet goed gaat op basis van wat men weet.
Beleid bedient zich liever van pleisters om etterende wonden aan het zicht te onttrekken.
Er volgt dus geen degelijke en grondige analyse van wat er fout loopt tussen ouders en scholen. Er volgt geen onderzoek naar de complexere oorzaken van de achterstand van leerlingen met migratieroots én van lager geschoolde ouders. Er volgt geen deelcultuur die gemeenten, scholen en netten overschrijdt en waarin goede praktijken worden gedeeld ter lering en inspiratie.
Scholen die denken dat een kaas-en-wijnavond de uitgelezen manier is om de ouders van hun leerlingen met migratieroots te betrekken, die doen dus gewoon rustig verder en mogen ouders die een oudercontact mijden gewoon beboeten. Niemand dwingt hen hun oudercontacten af te stemmen op de vaak flexibele werktijden van ouders, op de opvangproblemen van alleenstaande ouders met meerdere kinderen, op de psychosociale drempels die ouders ervaren in het betreden van de school en het contact met schoolpersoneel.
Gelooft er iemand werkelijk dat zo’n boete de ouderbetrokkenheid zal bevorderen?
Gelooft er iemand werkelijk dat zo’n boete de ouderbetrokkenheid zal bevorderen?
De scholen die er wél in slagen om hun ouders te betrekken hebben daar intussen, met vallen en opstaan en veel goede wil, hun eigen manier voor gevonden. Het zijn er veel. Hen krijgen we nauwelijks te horen. Het Gentse model van de brugfiguur die de kloof tussen scholen en ouders dicht is maar een voorbeeld van hoe het wel kan. Die goede praktijken staan onder druk, omdat ze geld kosten. Geld dat er niet is wanneer het zwaard van de besparing boven het schoolhoofd hangt.
Het moet toch mogelijk zijn een ernstig debat te voeren over de toestand, met alle betrokkenen: onderzoekers, schooldirecties en leerkrachten, ouders en leerlingen. Dat kost wellicht wat meer tijd en geld, maar het helpt iedereen vooruit.
Een samenleving is geen strafkamp, maar een collectief. Dat beleidsmakers denken dat je kan leren samenleven in gedeelde vrijheid, met enkel dwang en straf als middel, is eigenlijk te triest voor woorden. Onze kinderen verdienen beter, veel beter.