“‘Twitterlessen van Cameron: veiligheid, veiligheid, veiligheid!’
Arme Theo Francken. De man tweet. Krakkemikkig en met voorspelbaar gevolg. Wie om welvoeglijkheid geeft, is geschoffeerd. Wie zich getroost weet door balorige onzin, weet zich gesterkt. Over Franckens drijfveren kan gespeculeerd worden. Wil hij de leider bijstaan in diens pogingen om de “rechterflank” af te dekken, nu die flank stilaan terugkeert naar de bruine stal? Of heeft hij gewoon een probleem met agressiebeheersing en volstaat een beetje hulp van een junior communicatie-expert?
Stop! We bewijzen een brulboei te veel eer. Hop, naar de volgende…
Ook David Cameron tweet. Cameron is veel, maar een idioot zonder adequate omkadering is hij allerminst. Niet meer. Als Cameron tweet, doen we er wel goed aan op te letten.
Neem bijvoorbeeld zijn zorgvuldig geconstrueerde uitspraak ‘The Labour Party is now a threat to our national security, our economic security and your family’s security.’
The Labour Party is now a threat to our national security, our economic security and your family’s security.
— David Cameron (@David_Cameron) 13 september 2015
Aanleiding voor de gebalde waarschuwing van Engelands Eerste Geföhnde is de nieuwe leider van Labour: Corbyn. Die lijkt de verpersoonlijking van alles waar het politieke establishment van gruwelt. Hij maakt geen deel uit van dat koor van professionele managers en heeft zijn eclatante overwinning vooral te danken aan de nieuwe maatschappelijke activiteit die zich buiten de politieke instituties ontwikkelt. Corbyn hoeft dus niet het lof te zingen van de vigerende economische belangen en kan daardoor in principe voor verandering zorgen.
‘Cameron weet hoeveel macht je kan ontlenen uit een zorgvuldig opgebouwd discours over veiligheid.’
Sinds zijn verkiezingsoverwinning is Corbyn onderwerp van een ware vloedgolf van meningen. Daar hoef ik de mijne niet aan toe te voegen. Ik heb het daarom liever over Camerons tweet. Die waarschuwt voor zeer grote bedreigingen. De nationale veiligheid, de economische veiligheid, de veiligheid van gezinnen. Ze zijn allemaal in gevaar nu de grijze backbencher – nota bene een marxist – de partij van de derde weg leidt.
In minder dan 140 karakters heeft Cameron het drie keer over veiligheid. Dat is geen toeval. Cameron heeft het wel meer over veiligheid. Hij weet immers hoeveel macht je kan ontlenen uit een zorgvuldig opgebouwd discours over veiligheid. Zeker in een wereld waarin veiligheid sinds 9/11 de belangrijkste fetisj is geworden.
Een rondje morele paniek
Cameron weet dat het onderwerp zich uitstekend leent voor een rondje “morele paniek” en laat geen kans onbenut om zich op te werpen als de vastberaden beschermengel. Bij een vorige gelegenheid spitste hij zich nog toe op kinderen die ten prooi vielen aan het gevaarlijke internet. Deze keer mogen de Britse gezinnen, de economie en de hele natie zich veilig wanen. David vecht voor hun veiligheid.
Uiteraard vertelt Cameron niet waarom de verkiezing van Corbyn per se slecht zou zijn voor de veiligheid. Naar dat antwoord moeten we zelf op zoek.
Hoe zou Corbyn de nationale veiligheid in het gedrang kunnen brengen? Zou het kunnen dat de man probeert komaf te maken met een instituut waarvan de transparantie even groot is als de bereidheid van de Antwerpse burgemeester om eerlijk te argumenteren? Zelfs Corbyn is niet naïef of heldhaftig genoeg om zich aan zulke onmogelijkheid te wagen.
Bovendien is die nationale veiligheid nauwelijks een zaak van politici. Daarvoor zijn de voordelen ervan te belangrijk voor elites die graag genieten van de luwte. Want is nationale veiligheid niet in eerste instantie een geweldig handig instrument om uitzonderingen op de spelregels van een democratie te installeren, telkens als een machtsfactie daarbij gebaat is? Daar kan zelfs een marxist niet meteen aan tornen. Cameron overdrijft dus een beetje.
‘Zou het kunnen dat Cameron bevreesd is dat Corbyn er zou in slagen om wat te morrelen aan de principes van de vigerende economische modellen?’
De economische veiligheid dan. Of Corbyn deze bedreigt, hangt een beetje af van de betekenis die we toekennen aan ‘economische veiligheid’. Zou het kunnen dat Cameron bevreesd is dat Corbyn er zou in slagen om wat te morrelen aan de principes van de vigerende economische modellen? Als dat lukt, wiens veiligheid wordt dan precies bedreigd? Die van de natie? Van de gezinnen? Of worden enkel de belangen bedreigd van mensen die de veiligheid van die gezinnen al decennialang bedreigen, onder het mom van de zaligmakende vrije markt? Gesteld dat Corbyn erin zou slagen de duivels van de economische elites te ontbinden, zou dat dan zo slecht zijn voor de veiligheid van een natie die deze elites lijdzaam moet ondergaan?
Het spreekt voor zich dat veel meer antwoorden nodig zijn opdat we precies zouden weten wie Cameron nu juist wil beschermen. Ik hou het voorlopig bij een te simpele conclusie: de modale Brit moet vooral tegen Cameron en diens vals discours beschermd worden. En misschien ook de varkens? (deze kon ik niet laten liggen). Zal ik dit even tweeten?