We kunnen er niet omheen: de klimaatverandering is onomkeerbaar. We kunnen ze enkel nog proberen te vertragen. Proberen.
Ghanese bamboe fiets
World Intellectual Property Organization CC BY-NC-ND 2.0
Op terugreis van onze fietsvakantie Geraardsbergen-Bratislava, werd pas duidelijk wat er in België intussen gebeurd was. Vanuit de trein Aachen-Brussel, zagen we niets dan weggeveegde akkers en velden: het is allemaal woestijn geworden!
Eergisteren was Earth Overshoot Day, de dag van het jaar waarop we de natuurlijke bronnen van de aarde hebben opgebruikt. Nooit eerder viel die dag zo vroeg. The point of no return, waar klimaat-wetenschappers ons allang voor waarschuwen, is een feit. Het is een klimatologische ramp zonder weerga. Wie dat nog ontkent, is aan een betere bril toe.
Intussen blijft het beleid (op elk niveau) om de hete brij heen lopen met nep-acts en flagrante leugens, enkel om hun eigen post en valse ziel te redden. Bomen blijven gekapt worden, vliegtuigen blijven de lucht vullen, autofilie wordt (op een enkele uitzondering na) niet ingedijkt, duurzame oplossingen blijven op een hoopje gegooid, klimaatactivisten met de vinger gewezen.
Aanslag op de aarde
Elk van ons kan daar natuurlijk zelf iets aan doen: wie nu nog pleziervliegreizen maakt en enkel de auto gebruikt voor korte verplaatsingen pleegt een rechtstreekse aanslag op wat ons nog rest van de aarde. Het is een aanslag die ons allen treft -zonder uitzondering.
‘Wie nu nog pleziervliegreizen maakt en enkel de auto gebruikt voor korte verplaatsingen pleegt een rechtstreekse aanslag op wat ons nog rest van de aarde’
Er is nu een grote nood aan directe oplossingen. En die zijn er. Niet in het minst op het vlak van mobiliteit -iets wat ons nu eenmaal allen betreft. Meer autovrije steden in Vlaanderen zouden bijvoorbeeld een goede, directe oplossing kunnen zijn, niet in het minst om de luchtkwaliteit op deze bloedhete dagen te verbeteren.
Maar het is intriest te zien dat ook een kleine stad als de onze -Geraardsbergen- dagelijks nog zoveel autoverkeer te verwerken krijgt. Het lokale beleid toont niet de minste intentie om hieraan iets te doen.
Al zeven jaar werken we met Fietscampagne Cycling the City aan voorstellen om in te zetten op een leefbaar en aangenaam stadscentrum. Van bij het begin maakten we duidelijk met het stadsbestuur te willen samenwerken aan oplossingen voor een betere, meer duurzame mobiliteit. Herhaaldelijk hebben we dat aan betrokken beleidsmakers gezegd. Nog niet een keer werden we daartoe aangesproken of uitgenodigd.
Ook van geen enkele politieke familie (die nu met het oog op de verkiezingen allen graag uitpakken met ‘duurzame mobiliteit’ en ‘de fiets’) kregen we nog een enkele aanzet tot gesprek. Geen enkele. Terwijl we zonder stoefen mogen zeggen in deze stad/regio als actieve burgers toch wel aanwezig te zijn.
Fietsolutie
Persoonlijk blijf ik vurig inzetten op een frequenter gebruik van de fiets voor dagelijkse verplaatsingen. De fiets is immers een revolutionair middel dat we zelf in handen hebben, we kunnen daarmee zelf en meteen het verschil maken. Ontbrekende fietsinfrastructuur en dito openbaar vervoer, daar kunnen we niet direct iets aan veranderen. Maar aan ons eigen gedrag wel.
Daarom pleit ik zo gedreven -ik geef het toe- voor meer functionele fietsritten. Een video over het leven na een verwoestende orkaan in Amerika (dewelke juist weet ik niet meer), heeft mij daar des te meer toe geïnspireerd: het waren enkel de fietsers die zich na die ramp opnieuw konden verplaatsen en hun leven weer hernemen. Met hun fiets konden ze zelfs op heel eigen houtje opnieuw stroom maken (want die was natuurlijk uitgevallen).
Het kan cynisch klinken als eindnoot: ook wij moeten ons nu voorbereiden op erger. De excessen van het klimaat gaan nu enkel toenemen. En dan zouden we wel eens blij kunnen zijn met een fietsgenerator, om na een ramp weer stroom te hebben in huis. Keep thinking! Keep ‘Cycling’ -in all senses!