‘Ik vind het essentieel dat MO* blijft bestaan, zeker voor jongeren’

Dit gesprek vond plaats in het kader van onze proMO*campagne. Word proMO* en maak ons unieke journalistieke project mee mogelijk.

Hoe en wanneer bent u in contact gekomen met MO*?

Rémy Bonny: Ik ben op een redelijk jonge leeftijd met het magazine in contact gekomen. Ik denk dat ik nog maar een jaar of veertien jaar was. Op mijn middelbare school in Oostende was ik al een geëngageerd type, altijd bezig met onrecht in de wereld (lacht).

Samen met klasgenoten organiseerde ik in 2010 een fietstocht ten voordele van de slachtoffers van de aardbevingen in Pakistan. Toen hebben we aan de redactie van MO* gevraagd om ook reclame te maken voor ons evenement. Sindsdien kocht ik als puber elke maand het magazine in de lokale Oxfam Wereldwinkel en ik ben nooit gestopt met MO* te lezen.

Wat is het eerste artikel dat u van MO* heeft gelezen? Herinnert u zich dat nog?

Rémy Bonny: Dat kan ik niet meer exact zeggen (lacht). Ondertussen is het al zeker dertien jaar geleden dat ik het voor het eerst las. Eén artikel is me altijd bijgebleven. Dat was een interview van MO*journalist Pieter Stockmans met de Poolse journaliste en activiste Klementyna Suchanow. Vandaag werk ik nauw met haar samen. Suchanow verrichte onderzoek naar de anti-lgbti+beweging en antivrouwenbeweging in Polen. Zo bracht ze aan het licht hoe internationaal verweven die beweging is.

‘MO* laat de lezer zien dat het juist essentieel is om oog te hebben voor wat in de rest van de wereld gebeurt, en dat we ondanks alles samen moeten werken.’

Polen is slechts een case, maar het is exemplarisch voor de rest van de wereld. De titel van haar recente boek is Dit is oorlog en verwijst meteen naar wat Suchanow wil aankaarten. Er is in Europa een oorlog bezig tegen vrouwenrechten en lgbti+-rechten. Organisaties moeten met ongelijke middelen strijden tegen een gigantische beweging die miljarden aan middelen krijgt, gesteund door onder andere het Vaticaan, de Evangelische Kerk, en de inlichtingendiensten.

Polen is een mooie illustratie daarvan. Denk maar aan het recht op abortus dat werd afgeschaft of de lgbti+- vrije zones die voor veel controverse zorgden in de media bij ons. Dat is allemaal internationaal verweven. Haar interview met MO* heeft heel wat teweeggebracht in Vlaanderen, mede omdat het liet zien dat antivrouwenbewegingen en anti-lgbti+-bewegingen ook bij ons actief zijn.

Welke journalistieke verhalen vindt u belangrijk?

Rémy Bonny: MO* is een magazine met een bepaalde visie. Het biedt een insteek en een wereldbeeld die niet overeenkomen met nationalistisch denken. MO* laat de lezer zien dat het juist essentieel is om oog te hebben voor wat in de rest van de wereld gebeurt, en dat we ondanks alles samen moeten werken.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen de wereld moet afreizen om de effecten van de klimaatverandering waar te nemen. Je moet wél je interesseveld en lens groot genoeg instellen om aandacht te hebben voor de rest van de wereld, want alles is uiteindelijk met elkaar verbonden.

MO* durft “liberale waarden” uit te stralen. Ik zeg dat liever tussen aanhalingstekens, omdat ik niet wil meestappen in het huidige politieke discours dat stelt dat onze liberale waarden superieur zijn aan de rest van de wereld. Met liberale waarden bedoel ik eerder het belang van mensenrechten, individuele vrijheid en de rechtsstaat.

Ik omschrijf mezelf al tien jaar als lgbti+-activist. Het vechten voor lgbti+-rechten gaat verder dan louter de strijd voor mijn eigen community. Het is een gevecht dat een impact heeft op de rest van de maatschappij. Lgbti+-rechten werken als een kanarie in de kolenmijn: ze tonen het mensenrechtenkader en geven aan hoe sterk een democratie staat.

‘Ik vind het belangrijk dat MO* voor zo veel mogelijk lezers beschikbaar blijft, maar ik vind het nog belangrijker dat MO* overleeft.’

Vandaag vergeten we dat al te vaak. In heel Europa zien we backlashes tegen lgbti+-rechten. Denk maar aan Polen, Hongarije, Rusland, maar ook landen als Italië. Dichter bij ons zie je ook figuren als Dries van Langenhove of Thierry Baudet die de rechten van de lgbti+-community ondermijnen.

In landen als Nederland zie je steeds meer aanvallen op de lgbti+-community. Dan kun je de vraag stellen: is de haat zo groot voor mensen met een ander gender of andere seksualiteit? Uiteindelijk gaat het daar niet over, maar zijn het aanvallen op onze democratie. Lgbti+-activisten zijn de voorvechters van democratie en mensenrechten in Europa, net zoals activisten van de #BlackLivesMatter-beweging.

Ik vind het heel belangrijk dat er een magazine bestaat dat aandacht besteedt aan die “liberale waarden”, zoals individuele vrijheid, mensenrechten en de rechtsstaat. Die waarden behoren niet alleen ons toe, maar zijn universeel. Als westerlingen moeten we hiervoor blijven strijden, zonder te vervallen in een superieur denken of kolonialistisch handelen.

**Waarom mag MO* niet achter een betaalmuur verdwijnen?

Rémy Bonny:** Als lezer en activist is het uiterst belangrijk dat de informatie die MO* deelt niet achter een betaalmuur verdwijnt. Ik besef ook wel dat het in de huidige context niet altijd gemakkelijk is voor een nieuwsmedium als MO* om te overleven. En zeker met een kleine afzetmarkt zoals in Nederlandstalig België. Ik vind het belangrijk dat MO* voor zo veel mogelijk lezers beschikbaar blijft, maar ik vind het nog belangrijker dat MO* overleeft.

**Waarom hebt u besloten om proMO* te worden?

Rémy Bonny:** Ik heb veel te danken aan de informatie die MO* me gaf als jonge activist. Toen hoofdredacteur Jago Kosolosky me de vraag stelde om ambassadeur te worden, heb ik met veel plezier ja gezegd. Ik vind het essentieel dat MO* blijft bestaan, zeker voor jongeren.

Word net als Rémy Bonny proMO* voor slechts 4,60 euro per maand of 60 euro per jaar: www.mo.be/promo.

Dit gesprek vond plaats in het kader van onze proMO*campagne en deze tekst valt niet onder het redactionele werk van MO*.