span.letrine { color: #FF0006; font-family: droidSerif,georgia,times,”Times New Roman”,serif; font-size: 70px; line-height: 56px; float: none; padding-right: 6px; text-align: center; } div .broodtekst { text-align: center; font-size:19px; }

Vluchtelingen

-1-

Wij liepen onze angst tegemoet.

Achter ons naderde iets nog veel groters.

Wij hadden geen moed, hadden gehoord hoe de stad…

maar wilden naar binnen voor de poort werd gesloten.

Wij hadden kinderen begraven,

hadden geleerd hoe een prooi zich redt

en onze schaamte voor een stuk brood afgelegd.

De erfhonden zwegen toen ze ons zagen.

Voor de poort wachtten laarzen en paarden.

Wij stuurden wie zwanger of ziek was vooruit

in de hoop ons op een wet te kunnen verlaten.

Men joeg hen terug, het maakte niets uit.

’s Nachts liepen wij door de riolen

onze angst tegemoet. Wij hadden geen hoop.

Maar achter ons naderde iets nog veel groters.

Wij moesten naar binnen, hoe dan ook.

-2-

Hoe konden zij dit begrijpen?

Aan land gegaan toen zij huizen zagen

en afleidden dat daar mensen woonden

aan wie men een brood kon vragen,

water, een bed, een bussel stro desnoods,

die wilden luisteren naar hun verhalen

met geduldige oren en een warm oog.

Maar welke god had deze wezens geschapen

die van hun angst de bewijzen vroegen,

hun wanhoop afwezen op grond van artikel zoveel?

Die hun boot weer de storm in joegen?

Hoe konden zij weten dat dit het deel

van de wereld was dat zich zat had gegeten

aan de tafels die zij waren ontvlucht?

Hoe konden zij hopen het brood te zien breken?

De huizen stonden verzadigd,

met volle vuilnisvaten, gestoord in hun rust.

En eisten dankbaarheid voor elke kruimel

van hun beschaving,

zich van geen schuld bewust.

-3-

Die onder ons zijn en niet bestaan

omdat de stempels ontbreken

zijn niet onder ons hoewel zij bestaan.

Ik heb er één een slaapplaats gegeven,

een man verminkt in eigen ogen:

huidskleur mislukt, glimlach verdacht.

Een man door zichzelf ingevuld

als verwacht: tweedehands, overbodig,

en toch uit op een leven, zomaar,

zonder reden, zonder bewijs te zijn opgejaagd,

gemarteld, bedreigd met de dood.

Alleen een vrouw en drie kinderen.

De vrouw ziek. Very sick.

Daarop had hij gehoopt.

Wij hadden weinig woorden. Genoeg

voor een bord, een bad, een bed voor de nacht.

Woorden die onder ons niet bestonden

omdat er geen plaats meer voor was.

Vandaag, 20 juni, wordt het drieluik ook onthuld in de Gedachtenistuin in Westouter, een initiatief van de Elfnovembergroep van Kemmel.