Terug naar India: ‘Het belangrijkste is dat mensen ons respecteren’

In september gaan Prajith, Aiswarya en Diya op bezoek in thuisland India.

© Charlotte Teunis​

Wat voor de Indische Prajith Kumar begon als een startup van drie maanden in Mechelen, werd al snel het begin van een verblijf van vier jaar in Vlaanderen. Ook zijn vrouw Aiswarya verhuisde mee en in 2016 kregen ze hier een dochter, Diya.

Deze expats trokken voor hun carrière naar het buitenland, maar denken toch nog vaak terug aan hun familie die ze in India moesten achterlaten.

In de sterren geschreven

Waarom gaan jullie terug naar India?

Prajith: We gaan elk jaar terug voor een periode van drie weken tot een maand. Dit jaar is extra speciaal omdat mijn broer gaat trouwen. Mijn andere broer geeft de week nadien ook een housewarming.

Het huwelijk is een traditioneel hindoehuwelijk met de hele familie, wat betekent dat er zo’n 500 à 1000 mensen aanwezig zullen zijn. Ook is er bij ons het gebruik van de Mangalsutra, waarbij de bruidegom een speciale ketting om de hals van de bruid hangt.

VRAGENPELOTON

Welk boek of welke film van India zouden jullie aanbevelen?

Prajith: Een heel goede film is Slumdog Milionnaire, die zelfs Oscars heeft gewonnen.
Aiswarya: De film bevat veel van de Indische cultuur en zeker ook van de straatcultuur, en toont de strijd van mensen die op straat leven. Ook gaat hij zowel over de hogere als de lagere klassen.Als boek zouden we een traditioneel Hindoeboek, Mahabharata, aanbevelen. Het is een religieus boek dat in het Sanskriet is geschreven, maar ook vertaald is naar onze plaatselijke taal. De kern van het verhaal is eigenlijk dat je het goede moet doen voor het universum, ook al moet je daarvoor je eigen familie opofferen.

**Als je teruggaat naar India, wat neem je dan mee?

Prajith**: Bier en chocolade. Verder nemen we ook huwelijkscadeaus mee: als we iets van Europa kunnen geven, is dat natuurlijk specialer. Vorige keer hebben we 26 pakken chocolade meegenomen. Belgische chocolade is dan ook heel populair. Toen ik vorige keer iemand chocolade gaf, ging die persoon na of die effectief van België kwam en gelukkig was dat ook zo. Ik dacht, als er nu een ander land op staat, ben ik hier gezien (lacht).

**Als je terugkomt van India, wat neem je dan mee?

Aiswarya**: Voedsel en olie. We maken meestal zelf olie voor ons haar, bijvoorbeeld met kokosolie. Die moeten we dan meebrengen van India. We gebruiken een speciaal soort olie die onze ouders voor ons maken.

Prajith: Sommige producten kunnen we hier in de winkel niet krijgen. We zullen een volle bagage hebben. Elke keer als we terugkomen, hebben we drie extra zakken en dat geeft altijd een discussie op de luchthaven.

Aiswarya: Een typisch voedsel van India is bananenchips. Ook hebben we jackfruit. Dat bestaat hier niet, maar we raden echt wel aan dat het ingevoerd wordt, want het is ook een medicijn tegen kanker. Het is echt heel populair in India. Voor de baby brengen we ook wat oliën mee.

Prajith: We hebben in onze regio ook een specifieke geneeskunde, Ayurveda.

Aiswarya: In tegenstelling tot een pijnstiller heeft deze behandeling geen bijwerkingen op lange termijn. Het enige nadeel is dat het lang duurt vooraleer het werkt.

Na het huwelijk komt de bruid in het huis van de bruidegom wonen. Er zit ook wat tijd tussen de verloving en het eigenlijke huwelijk. We kijken daarbij welke dagen goed of slecht zijn om te trouwen al naar gelang de sterren, en doen hiervoor beroep op een astroloog.

‘Het huwelijk van mijn broer is een liefdeshuwelijk, maar het onze is gearrangeerd, onze ouders hebben voor ons een partner gezocht.’

Het huwelijk van mijn broer is een liefdeshuwelijk, maar het onze is gearrangeerd. Onze ouders hebben voor ons een partner gezocht.

Ik had geen vriendin en toen mijn huwelijksleeftijd eraan kwam, gingen mijn ouders op zoek naar een meisje dat geschikt zou zijn voor onze familie.

Ik kreeg dan enkele voorstellen en ging daarna bij enkelen daarvan op bezoek. Voordien had ik de foto van Aiswarya al gezien en vond die heel leuk.

We hebben dan een tijd gepraat en toen dacht ik dat ze geschikt zou zijn voor mij. Ik heb toen aan mijn ouders verteld dat we ermee konden doorgaan.

Kaste, niveau en religie

Als je ouders iemand voor je zoeken, houden ze eerst en vooral rekening met de familieachtergrond. In het Hindoeïsme zijn er verschillende kasten, zoals de Brahmanen, maar wij behoren tot de Nair-kaste. Dit is niet de hoogste categorie, maar wel het tweede of derde hoogste niveau.

‘We kiezen meestal niet voor iemand onder onze kaste, maar wel voor iemand met hetzelfde niveau.’

We gaan meestal niet voor iemand onder onze kaste, maar wel voor iemand met hetzelfde niveau. Ook kiezen we meestal iemand van dezelfde godsdienst.

De vrouw heeft natuurlijk ook een keuze, hoewel ze zelf geen vragende partij is. Zij kiest vaak op basis van beroep, kwalificaties, opleiding en familiestatus.

Ik weet dat de cultuur wat dat betreft hier heel anders is dan in India. Hier kan je je levenspartner zelf kiezen. Wij kunnen ook zelf een keuze maken, maar als je echt de wensen van je ouders wilt volgen, moeten ook zij achter de keuze staan.

Als mijn ouders nee hadden gezegd, zou ik niet veel opties gehad hebben. Ofwel moest ik er helemaal alleen voor gaan ofwel iemand anders kiezen. Maar ze hebben Aiswarya aanvaard en onze families schieten goed met elkaar op.

Waarom hebben jullie ervoor gekozen om specifiek naar België te komen?

Aiswarya: Voor Prajith’s werk. Telenet is een van zijn klanten.

Prajith: Mijn werk via detachering. Ik was op zoek naar een nieuw profiel in de telecomsector en stuitte toen op Telenet in België.

Mijn bedrijf wilde hier een startup vestigen. Ik ben dan naar hier gekomen om het project te starten en intussen lopen er al vier projecten.

‘Mijn visum voor de Verenigde Staten was al in aanvraag, maar door het bedrijfsbeleid kon mijn vrouw daar niet werken.’

Voor ik naar België wilde komen, was mijn visum voor de Verenigde Staten in aanvraag. Door het bedrijfsbeleid kon mijn vrouw daar echter niet werken.

We zijn dus niet naar de VS gegaan omdat ik Aiswarya’s carrière niet in de weg wil staan.

Daarom ging ik op zoek naar plaatsen waar geen legale beperkingen golden en vond die dan in Europa.

Badminton en cricket

Jullie zijn nu vier jaar hier. Welke nationaliteit overheerst bij jullie?

Aiswarya: In ons hoofd zijn we nog altijd Indisch.

Prajith: Ik kwam hier oorspronkelijk voor een project van drie maanden. Ze vertelden me dat ik hier naartoe moest komen, de zaak moest uitbreiden, teruggaan en dan weer ergens anders heen moest.

Toch is die periode hier steeds verlengd, en nu heb ik al veel vrienden in België.

Ik badminton bij club De Nekker en speel cricket met mensen van Pakistan, Afghanistan en Bangladesh. We voelen ons hier heel comfortabel.

‘Ik badminton bij club De Nekker en speel cricket met mensen van Pakistan, Afghanistan en Bangladesh.’

Als je naar een ander land gaat zoals het Verenigd Koninkrijk, vinden mensen expats niet zo fijn. In de vier jaar dat ik hier woon, heb ik daar in België nog geen problemen mee gehad.

Mensen respecteren elkaar, lachen naar elkaar. Ze volgen de verkeersregels. Er is lekkeren chocolade beschikbaar.

We zitten in een comfortzone, en denken dat we niet direct naar een ander land gaan vertrekken.

Of we hier echt op lange termijn gaan blijven, hangt af van onze familie. Als die ons echt nodig heeft, moeten we teruggaan. Als alles echter goed blijft gaan met onze familie, zitten we hier goed.

Wat appreciëren jullie het meest aan de cultuur hier?

Prajith: Ik hou van de Belgische mensen en cultuur. Het belangrijkste is dat mensen ons respecteren en om elkaar geven. In dit appartementsgebouw zijn er bijvoorbeeld heel veel mensen die we kennen en die hier soms naartoe komen voor een feestje.

‘Ik hou van de Belgische mensen en cultuur, als we hulp nodig hebben, kunnen we altijd bij de buren terecht.’

Als we hulp nodig hebben, kunnen we steeds bij hen terecht en dat is belangrijk. Mensen hebben hier een goede mentaliteit want ze respecteren anderen.

Aiswarya: Ik woon graag in België, maar ik mis mijn familie wel. Tijdens de winter is het ook te koud.

Prajith: In India kan het 36 tot 40 graden worden, en in een typische zomer 46 tot 48 graden. Op sommige plaatsen sterven mensen van die hitte.

Aiswarya: Het is ook een ander soort warmte die meer vochtig is. Het is alsof we stomen (lacht).

Prajith: Je zweet veel en voelt je heel oncomfortabel. Maar toch, als je het vergelijkt met het Midden-Oosten, daar is het nog veel warmer.

Aiswarya: Ik vind het hier ook leuk. Ik hou van de mensen, de regels, het verkeer, het eten, … Alles is goed.

Merken jullie een groot verschil op met jullie eigen cultuur?

Prajith: Het verkeer. in India zijn er heel wat verkeersregels, maar we volgen die zo goed als nooit.

Als ik hier als voetganger de straat wil oversteken, zullen Belgen stoppen om je over te laten. Dat is niet het geval in India.

Aiswarya: Hier zijn ook heel veel vuilbakken, maar in India hebben we die niet zo veel. Zelfs als we ze hebben, gebruiken mensen ze niet. Je kan er bijvoorbeeld gewoon bananenschillen op straat zien liggen.

‘In India zijn er heel wat verkeersregels, maar we volgen die zo goed als nooit.’

Prajith: Ja, daardoor is India vervuild. Als we bijvoorbeeld een zakdoekje hebben, gooien we dit gewoon op straat.

Het kan mensen echt niet schelen, al komt het op iemands hoofd terecht (lacht). De overheid werkt eraan, maar dit vraagt tijd.

Het is goed dat België niet vervuild is en dat er een degelijk afvalbeheersysteem is. Hier wordt het vuilnis bijvoorbeeld regelmatig opgehaald, maar zo’n systeem is er niet in India.

Toch onderneemt de overheid hier stappen voor, want we hebben nu een goede eerste minister. Hij heeft enkele goede initiatieven ingevoerd voor schone steden.

Voedselproblemen en moestuintjes

Aiswarya: Ook is het zo dat publieke toiletten niet altijd proper of aanwezig zijn, wat vooral voor vrouwen toch belangrijk is. Wat we daarom vaak doen, is weinig drinken (lacht).

‘Eigenlijk moet je alle eetwaar van de markt, dezelfde dag nog gebruiken. Wie ze langer wil houden,gebruikt chemicaliën.’

Prajith: Een van mijn collega’s hier ging ook terug naar India, kocht daar een snelle hap op straat en heeft er een voedselvergiftiging opgelopen. Dit soort eten is ook niet altijd hygiënisch.

Aiswarya: Ons voedsel bevat veel pesticiden.

Prajith: Groenten, vis, vlees, aan alles wat mensen voor langere tijd willen opslaan, voegen ze chemicaliën toe en dat zorgt voor problemen.

Eigenlijk moet je alle eetwaar van de markt, dezelfde dag nog gebruiken. Sommige mensen willen het echter langer behouden en gebruiken hier chemicaliën voor.

Dat zorgt voor voedselproblemen en kankers. Tegenwoordig hebben veel mensen daarom ook hun eigen groentetuin. Toch ben je dan nog beperkt omdat er altijd voedsel zal zijn dat je niet zelf kan kweken.

Belang van moedertaal

Een ander verschil is het belang van je moedertaal. Als mensen hier iets zeggen tegen een andere Nederlandstalige persoon, spreken zij altijd in het Nederlands, maar in India proberen we steeds in het Engels te praten.

Het is er standaard. We kunnen wel in onze lokale taal spreken, maar we proberen in het Engels te spreken. Hier respecteren jullie je moedertaal meer.

‘Als mensen hier iets zeggen tegen een andere Nederlandstalige persoon, spreken zij altijd in het Nederlands, in India proberen we steeds in het Engels te praten.’

Mensen voelen zich bij ons trotser als ze Engels spreken. Als je een kinderen hebt in India, stuur je ze meestal ook naar een internationale school.

Wij willen onze dochter ook graag naar zo’n school sturen, zodat ze zo snel mogelijk Engels leert. Het is echt onontbeerlijk in India, wanneer je bijvoorbeeld op zoek gaat naar een job.

Verder is er ook een verschil in karakter met de Vlamingen. Als je iemand die je niet kent in India naar je ziet lachen, denk je: ‘wie is die kerel?’

Mensen die elkaar niet kennen, lachen niet naar elkaar en zeggen niets. Hier wel. Mensen zeggen hier ook vaak sorry. De mentaliteit is hier heel goed.

Aiswarya: Ik vind dat ook. Toen ik zwanger was, kreeg ik heel veel hulp.

Het gezin woont in een gezellig appartementje in de Mechelse binnenstad.

© Charlotte Teunis​

Verloren familieband

Als jullie hier zijn, wat missen jullie het meest van India?

Prajith en Aiswarya: Onze familie.

Prajith: Ze wachten altijd op een telefoontje, minstens om de drie dagen.

Aiswarya: Ik mis de familieaangelegenheden. De band gaat verloren.

‘Het is moeilijk, aangezien we onze familie echt alleen zien tijdens de vakantie. Toch praten we minstens een keer om de drie dagen.’

Prajith: Het is moeilijk, aangezien we onze familie echt alleen zien tijdens de vakantie. Toch praten we minstens een keer om de drie dagen. We praten dan over wat we aan het doen zijn of sturen foto’s door.

Heel wat van onze familieleden en onze ouders zijn ook al op leeftijd, en kunnen dus niet naar hier reizen.

We hebben er bijvoorbeeld over nagedacht om Aiswarya’s ouders als hulp naar hier te brengen toen ze zwanger was. Ik was ook ongerust over hoe ik voor de baby moest zorgen. Zij hadden echter gezondheidsproblemen en konden niet komen.

Aiswarya: Onze ouders hebben Diya maar een keer gezien, toen ze acht maanden was. Toen kon ze al zitten, maar nu kan ze al echt lopen.

Prajith: Ja, ze zal in het middelpunt van de belangstelling staan als we in India zijn. Nu maak ik vaak video’s van haar als ze bepaalde woorden zegt of als ze aan het spelen is. Onze ouders bekijken de video dan steeds opnieuw en opnieuw. Het is moeilijk.

Aiswarya: Maar toch: no pain, no gain (lacht).

Hebben jullie al concrete plannen voor jullie tijd daar?

Prajith: We gaan naar daar voor de ceremonies maar ook om familie te zien, want we hebben aan beide kanten een grote familie.

Wat we meestal doen is de vakantieperiode in twee splitsen en de helft van de tijd bij de familie van mijn vrouw doorbrengen en de helft thuis bij mijn familie.

Als we het zo niet doen, gaan ze klagen (lacht). Verder ga ik ook mijn collega’s daar opzoeken. Die maand gaat voorbij vliegen.