Muhamed wil zich bewijzen, maar hij mag niet
Lies Anthonissen
18 oktober 2013
De oorlog in Kosovo, het land dat in 2008 onafhankelijk verklaard werd, bracht heel wat veranderingen mee voor Muhamed Berisha (20). Hij en zijn familie vluchtten uit Kosovo en wonen sinds vijf jaar in België. Sindsdien leeft de familie zonder officiële papieren.
Hoe ben je in België terecht gekomen?
Muhamed Berisha: Vroeger woonde ik met mijn familie in Kosovo. In 2008 is Kosovo onafhankelijk verklaard, wat Servië totaal niet accepteerde. Sinds dat moment is mijn leven helemaal veranderd. Mijn familie en ik zijn naar België gevlucht. Eerst verbleven we een tijdje in Mol, daarna zijn we in Genk komen wonen. Ik woon hier samen met mijn ouders, twee zussen en broer. Mijn broer zorgt voor ons allemaal, mijn beiden ouders zijn ziek en kennen de taal niet goed.
Hoe verliepen de eerste maanden in België?
Toen ik en mijn familie hier vijf jaar geleden aankwamen zijn we direct begonnen met de taal leren en ons zo goed mogelijk aan te passen aan de Belgische samenleving. Toch is dat niet altijd gemakkelijk als je geen enkele vorm van identiteit in handen hebt. Geen identiteitskaart betekent voor ons geen school, geen werk en geen sociale voorzieningen om ons gezin mee te kunnen onderhouden.
Hoe komt het dat jullie geen Belgische nationaliteit krijgen?
Hoewel we hier al zo lang zijn en ons hebben aangepast, is onze aanvraag om de Belgische nationaliteit te krijgen nog altijd geweigerd. Momenteel gaat mijn familie nog steeds in beroep om toch te proberen de Belgische nationaliteit te krijgen.
Hoe raken jullie aan geld?
Doordat we geen Belgische identiteit hebben kunnen we niet naar school en raken we niet aan werk. We hebben nooit een vast inkomen gehad. Het is niet evident dat je dat redt, als gezin met vier kinderen. We verdienen af en toe wat geld door te helpen en klusjes te doen bij mensen die we kennen. We moeten met heel weinig geld rondkomen.
Waarom kunnen jullie niet terug naar Kosovo?
In theorie is er op dit moment geen oorlog meer in Kosovo, maar dit is in de praktijk helemaal niet zo. Er zijn nog steeds bendes die de lokale bevolking in gevaar brengen en de armoede in het land is nog steeds zeer groot. Ook omdat ik maar een paar jaar als kind in Kosovo ben opgegroeid voelt het helemaal niet aan als een thuis. Er is daar ook helemaal geen toekomst voor ons.
Wat doe je overdag?
Ik zit overdag thuis en help mijn familie. Ik ben het beu om de hele dag thuis te zitten. Ik wil heel graag gaan werken maar dat is niet mogelijk zonder officiële papieren. Het is ook zeer frustrerend om te zien dat er veel mensen zijn die genieten van een leefloon, maar er totaal niks voor doen, terwijl wij willen werken om ons brood te verdienen.
Waar zie je jezelf over tien jaar?
Momenteel ziet onze toekomst er niet zo rooskleurig uit zonder papieren, maar we zijn positief ingesteld en hopen nog altijd dat we ooit aanvaard zullen worden in België. Dan kunnen we laten zien wat we waard zijn en hebben we veel meer mogelijkheden. Mijn droom is om ooit mijn eigen huis te kunnen bouwen en een gelukkig gezin te starten.
© 2013 – C.H.I.P.S. StampMedia – Lies Anthonissen – Illustratie: Steven Manes