Inheemse volkeren willen zichtbaar zijn in nieuwe ontwikkelingsagenda

Wereldwijd zijn ze met 370 miljoen: mensen die onder de noemer inheems vallen. Samen leven ze in meer dan zeventig verschillende landen.

Naar aanleiding van de Internationale Dag van de Inheemse Volkeren op zondag 9 augustus zegt de Indigenous Peoples Major Group, een organisatie die de inheemse volkeren vertegenwoordigt, dat er in de Millenniumdoelstellingen (MDG’s) een gebrek aan aandacht was voor de inheemse volkeren als aparte groepen. Die ‘cultureel blinde implementatie van de MDG’s’ resulteerde in te weinig gerichte maatregelen rond de specifieke noden van elke groep.

Geen dialoog

‘Elk project dat de participatie van inheemse volkeren uitsluit, maakt hun noden onzichtbaar’, zegt Sandra del Pino, regionaal adviseur Culturele Diversiteit bij de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). ‘Het gebrek aan dialoog met inheemsen is een groot obstakel.’

Link

Lees ook: VN-lidstaten zijn het eens over nieuwe ontwikkelingsagenda

Volgens de WHO behoren inheemse volkeren tot de meest gemarginaliseerde bevolkingsgroepen ter wereld.

‘Kinderen die geboren worden in inheemse families leven vaak in afgelegen gebieden waar overheden weinig investeren.’

Als hoofdthema van de Internationale Dag van de Inheemse Volkeren werd dit jaar gekozen voor gezondheid. De algemene gezondheidstoestand van inheemse volkeren verschilt immers aanzienlijk van die van niet-inheemsen.

‘We willen de toegang van inheemse mensen tot erkende gezondheidscentra analyseren, net zoals de redenen waarom ze daar worden uitgesloten en wat er gedaan kan worden om bestaande hiaten in de gezondheidszorg voor inheemsen te dichten’, zegt del Pino.

‘Kinderen die geboren worden in inheemse families leven vaak in afgelegen gebieden waar overheden weinig investeren in gezondheid, onderwijs, recht en participatie. Veel inheemse kinderen lopen zo het risico om niet geregistreerd te worden bij hun geboorte en dus niet over identiteitsdocumenten te beschikken.’

Culturele barrière

Ook factoren zoals de afgelegen woonplaats, de taal en het gebrek aan onderwijs bepalen waarom inheemse volkeren achterblijven op gezondheidsvlak. ‘Maar van al deze barrières is het wellicht de culturele die het grootste obstakel vormt’, zegt del Pino. ‘Er is weinig kennis over de sociale en culturele gebruiken van inheemse volkeren op het vlak van gezondheidswerking.’

Roberto Mukaro Borrero, een leider van de Taíno en vertegenwoordiger van de United Confederation of Taíno People zegt dat meer begrip nodig is door te focussen op samenwerking tussen traditionele genezers, niet-traditionele gezondheidswerkers en gezondheidscentra. ‘Deze samenwerkingsverbanden moeten vooral de nadelen wegwerken waarmee inheemse mensen nu te maken hebben, nadelen die versterkt worden door onteigeningen en armoede.’

‘Regeringen moeten de toezeggingen die werden overeengekomen en die vastliggen in de Verklaring van de Rechten van Inheemse Volkeren, daadwerkelijk implementeren’, zegt Borrero.

Doelstelling 17.18

Ook de klimaatverandering en het daarmee gepaard gaande extreme weer blijken een grote impact te hebben op de gezondheidstoestand van inheemse volkeren.

‘In veel gevallen zijn inheemse gemeenschappen meer kwetsbaar voor milieurampen omdat ze afgelegen of in onherbergzame gebieden wonen’, zegt del Pino. ‘Daarnaast zijn ze ook erg afhankelijk van het milieu en zijn directe bronnen.’

‘Doelstelling 17.18 van de SDG’s ter verbetering van de kwaliteit, de dekking en de beschikbaarheid van opgesplitste  gegevens, kwam er als antwoord op een van de lessen die getrokken werden uit de MDG’s: de noodzaak om de meest kwetsbare bevolkingsgroepen veel meer zichtbaar te maken in de SDG’s.’

‘Voor de ontwikkelingsagenda na 2015 is het meer dan ooit nodig dat we geen enkele groep achterlaten. Geen doelstelling mag worden gehaald, tenzij gehaald door elke bevolkingsgroep’, besluit del Pino.