Kiribati, een eiland in de Stille Oceaan in de buurt van Fiji, bestaat uit 33 ringvormige eilanden en telt 93.000 inwoners. Het is een van de landen die het meest gevaar loopt door de klimaatverandering. Alma De Walsche sprak met Penelise Alofa, een van de bezielers van de klimaatbeweging op haar eiland.
De klimaatopwarming is al een tijdlang het dagelijkse leven van de mensen aan het veranderen in Kiribati, vooral op het vlak van voeding. Het basisdieet bestaat uit cocosnoten en rijst, maar door het binnendringende zeewater verzilt de landbouwgrond en gaan de cocosbomen onherroepelijk dood.
Adaptatie betekent voor deze mensen een grondige verandering van economie, maar ook levensstijl en van cultuur. Toch willen ze niet meteen weten van uitwijken. Penelise Alofa is een van de bezielers van de klimaatbeweging op haar eiland. Op een rondreis door Europa, op weg naar Kopenhagen, was ze ook in België in een campagne van onder andere Friends of the Earth bij de voorstelling van de documentaire Climaxi.
Frustratie en woede
Penelise: ‘Wij beseffen wel dat de rijke landen het probleem niet helemaal kunnen oplossen, maar wij vragen wel dat ze alles doen wat in hun bereik ligt om de opwarming te stoppen. Zij hebben ten slotte de grootste verantwoordelijkheid in het probleem. Als we geen daadkracht zien van de rijke landen, gaat er ook een grote frustratie groeien en woede bij hen die de grootste slachtoffers zullen worden van de globale opwarming. Ook het klimaat van de samenleving gaat hierdoor grondig verstoord worden.’
Pelenise geeft toe dat er inderdaad al wel wat gebeurt. Zo is er al wel geld van de Wereldbank voor adaptatie, maar het geld bereikt de mensen niet. ‘Het geld is er, en de mensen zijn er. Er zijn ook projecten uitgewerkt, maar men is nog steeds onderzoeken aan het doen en voorbereidingen aan het treffen. In de praktijk zien we heel weinig gebeuren, alles blijft voorlopig binnenskamers.’
Wat zou uw boodschap zijn aan onze landen?
Penelise: ‘Wij vragen adaptatiegeld, en wij vragen dat de rijke landen hun emissies zouden inperken. Niet volledig, alleen maar tot het niveau dat ons toestaat te overleven. Wij vragen 40 tot 50 procent tegen 2020, niet meer maar ook niet minder. Dat adaptatiegeld en het inperken van de emissies is echt belangrijk. Wat wij dringend moeten doen, is zeedijken bouwen en drinkwater voorzien voor de inwoners. Dat is echt heel dringend, als dat niet gebeurt, verliezen mensen heel snel hun vruchtbare grond voor landbouw. ‘
Is de bijeenkomst in Kopenhagen belangrijk?
De klimaatvergadering in Kopenhagen is het hoogtepunt, dan is het erop of eronder. Overleven of verdrinken. Voor mij wordt daar beslist over de overlevingskansen die wij hebben op ons eiland. Over de vraag of we zullen moeten wegtrekken of niet.
Van wie hangt dat af? Van de rijke landen?
Alle hoofden moeten daar samengebracht worden om een oplossing te zoeken. De globale opwarming is een zaak van ons allen, niet van mij alleen. Wij zullen misschien de eersten zijn om te zinken, maar ook jullie zullen getroffen worden. Het is een zaak van iedereen.