Mangroven nemen dubbel zoveel CO2 op als gedacht

Natuurlijke habitats die regelmatig overstromen door de getijdenwerking, zoals mangroven en zoutmoerassen, halen grote hoeveelheden CO2 uit de lucht.

Timothy K / Unsplash

Natuurlijke habitats die regelmatig overstromen door de getijdenwerking, zoals mangroven en zoutmoerassen, halen grote hoeveelheden CO2 uit de lucht. Het broeikasgas wordt opgeslagen in de biomassa – de mangroven of de kruiden, grassen en lage struiken – maar ook in de modderige grondlaag.

Over het hoofd gezien

Nieuw wetenschappelijk werk in het vakblad Nature suggereert dat zulke gebieden de opwarming van de aarde nog een pak meer temperen dan gedacht. Bij eerder onderzoek werd een belangrijke vorm van CO2-opslag over het hoofd gezien, zo blijkt.

‘Onze nieuwe bevindingen tonen aan dat een groot deel van de CO2 als bicarbonaat naar de oceaan wordt geëxporteerd wanneer het tij wegtrekt’, zegt Gloria Reithmaier, die het onderzoek leidde als chemicus. ‘Daar blijft het duizenden jaren opgelost in de oceaan.’

Dat bicarbonaat stabiliseert bovendien de zuurtegraad van het water, waardoor het de verzuring van de oceaan tegengaat.

Het onderzoek, uitgevoerd in samenwerking met wetenschappers uit 12 verschillende landen, analyseerde het CO2-transport in 45 mangrovebossen en 16 zoutmoerassen over de hele wereld. Als ze de hoeveelheid CO2 die als bicarbonaat naar de oceaan gevoerd wordt in rekening brengen, verdubbelt de CO2-opslagcapaciteit van deze ecosystemen.

Nuttige gebieden

Mangroven en zoutmoerassen of getijdenmoerassen – gebieden langs de kust die niet dagelijks door zeewater overstroomd worden – fungeren als buffer tussen de oceaan en het land. Het zijn op verschillende vlakken nuttige leefgebieden: ze absorberen de impact van golven, voorkomen erosie en zijn cruciaal voor de soortenrijkdom van vissen, schaaldieren en kustplanten.

Mangroven vind je vooral in de tropen, voornamelijk in Zuid- en Zuidoost-Azië, Noord-Australië, equatoriaal Afrika en Midden- en Zuid-Amerika. Zoutmoerassen zijn vooral verder van de evenaar te vinden, bijvoorbeeld langs de Atlantische kusten van Noord-Amerika en Noord-Europa.

‘Onze bevindingen tonen aan dat eerdere schattingen het potentieel van mangroven en zoutmoerassen om de klimaatverandering tegen te gaan hebben onderschat’, vertelt Reithmaier. ‘Het is nu nog belangrijker om deze ecosystemen te beschermen en te herstellen.’