Mauritius wil 'duurzaam eiland' worden

“We hebben hier zoveel zon”, zegt Andrea Gungadin, rector van het Hindoe Meisjescollege, een particuliere school in Curepipe in het zuiden van Mauritius. “Waarom zouden we daar niets mee doen, als de zon gebruikt kan worden om elektriciteit te produceren? Fossiele brandstoffen worden duurder en schaarser.”

De school met 1400 leerlingen produceert dagelijks 14 KWh schone energie, dankzij een systeem op het dak. De zonnepanelen leveren ongeveer een vijfde van de benodigde energie voor de school.

In december vorig jaar lanceerde Mauritius een initiatief waarbij de bevolking werd aangespoord om elektriciteit uit hernieuwbare bronnen te halen. Minister Rashid Beebeejaun van Energie en Openbare Nutsbedrijven zegt dat het eiland de uitstoot van broeikasgassen zo wil verminderen. Ook moet Mauritius de mogelijkheden om energie op te wekken, verbreden.

“We willen Mauritius in een duurzaam eiland veranderen, een voorbeeld van ecologische duurzaamheid”, zegt hij.

Experimenteel

In de Grid Code van het Central Electricity Board (CEB) zijn de standaarden vastgelegd voor prestatie, betrouwbaarheid en veiligheid van systemen die gebruikt worden om hernieuwbare elektriciteit te produceren. Als particulieren via die systemen energie willen gebruiken of leveren aan het nationale energiebedrijf, moeten ze aan de eisen voldoen.

De code is beperkt tot centrales met een maximumcapaciteit van 50 kilowatt. De totale geïnstalleerde capaciteit is op dit moment beperkt tot tweehonderd centrales in het hele land. “We zitten nog in de experimentele fase. We kunnen het netwerk niet openstellen voor duizenden kleine producenten en vervolgens vastlopen met onervaren mensen”, zegt een woordvoerder van het CEB.

Pavitra Maulloo, een ingenieur, zegt dat er geen grote veranderingen in de bestaande bekabeling nodig zijn om elektriciteit te leveren aan het CEB. “Alleen een goed isolatiesysteem en een meter om de import en export van elektriciteit af te lezen. En we moeten er zeker van zijn dat alle verbindingen aan de eisen voldoen.”

Suikerboeren

Het energiebedrijf koopt energie in voor prijzen die variëren tussen 22 en 62 eurocent per KWh. De zeventien zonnepanelen van het Hindoe Meisjescollege kostten ruim 3400 euro, maar Maulloo legt uit dat de kosten afhankelijk zijn van de locatie, het aantal panelen, de structuur en de installatiemogelijkheden.

“Een kantoor of instituut kan de investering in vijf jaar terugverdienen. Een huishouden in zeven tot acht jaar. Daarna kun je gewoon twintig jaar lang energie produceren, gebruiken en verkopen”, zegt hij.

Openbare scholen volgen inmiddels het voorbeeld van het Hindoe Meisjescollege. Ook suikerboeren, die te maken hebben met dalende suikerprijzen, oriënteren zich op de mogelijkheden. Duizenden hectares land worden niet meer gebruikt voor suikerplantages, maar de boeren sluiten nu overeenkomsten met kleine windenergieproducenten om er windmolens te plaatsen.