Hét beeld van 2019 voor Tine Danckaers? Haar eigen klimaatspijbelende dochter
“‘De klimaatspijbelaars? Ik zou hen een proper uitgewassen verfborstel geven’
Hét beeld van 2019 voor Tine Danckaers? Dat van haar eigen klimaatspijbelende dochter. Waarom? ‘Nooit eerder bespraken we het binnen ons gezin het klimaatprobleem zo fel en begeesterd.’
Dé foto van 2019 voor Tine Danckaers: ‘De handen in de witte wanten die het protestbord vasthouden, zijn die van mijn oudste dochter.’
H
ét beeld van 2019 voor mij? Dat van mijn eigen klimaatspijbelende dochter. Waarom? Nooit eerder bespraken we het klimaatprobleem zo helder en begeesterd, nooit eerder was er die open ruimte voor vragen over ons eigen strijdig gedrag en hadden we het zo gedetailleerd over do’s-and-don’ts van verschillende generaties, of over de gevolgen van polarisering en fake news.
Het heeft natuurlijk iets vals: het beeld van het jaar kiezen. Als journaliste met een blik op het Midden-Oosten en migratie doe je meteen onrecht aan al die gebeurtenissen in de buitenlanden die zo vaak onderbelicht maar onnoemelijk belangrijk in mensenlevens zijn.
Maar het was een binnenlands beeld dat zich aan mijn netvlies bleef vasthechten: dat van de klimaatspijbelaars.
Origineel kom ik hiermee niet uit de hoek. De bosbrossers zaten in meerdere jaaroverzichten, Time riep Greta Thunberg uit tot Persoon van het Jaar, en ‘klimaatspijbelaar’ werd net niet het ‘Woord van het jaar’.
Ze werden massaal graag en massaal minder graag gezien. Door de ene werden ze omschreven als gedreven gangmakers, door de andere werden ze weggezet als naïevelingen of alarmisten. Een Vlaamse minister hing zelfs een heel complot aan hen op tijdens een vakbondsfeestje van de boeren, een slip of the tongue die haar uiteindelijk de ministerpost zou kosten.
De handen in de witte wanten
De handen in de witte wanten die het protestbord vasthouden, zijn die van mijn oudste dochter. Ze kreeg er een minuut lokale roem mee op de Facebookpagina van Studio Brussel.
Van de andere dochter, ze was toen nog veertien, kregen we na haar eerste spijbelactie een afwezigheidsbrief van de school thuis bezorgd. De school van de dochter volgde enerzijds – terecht – het schoolreglement dat spijbelen niet toelaat. Maar anderzijds gedoogde en steunde de school de acties wel degelijk. Ze klasseerde de rode kaarten die ze aan de leerlingen had gegeven verticaal op het einde van het jaar.
De veertienjarige zette door, ook al moest ze gemiste vakken bijbenen, ook al had ze in haar klas maar één medespijbelaar. En ook al schudden vele volwassenen, inbegrepen een nonkel en tante, niet-begrijpend hun hoofden over al die luie spijbelaars ‘die niet eens wisten hoe het echte leven werkte’.
Klimaatstaken heeft gevolgen. Point taken.
De oudste dochter, ze was toen nog zeventien, kreeg na die eerste spijbelactie in de chemieles een test over de vorige les die ze samen met haar vele andere spijbelende klasgenoten had gemist. Klimaatstaken heeft gevolgen. Point taken.
Vrije tijd voor het klimaat
Met 498 anderen stonden ze op een koude woensdagnamiddag op de Mechelse Grote Markt. Vrije tijd voor het klimaat: een tegenargument voor wie het spijbelen haat.
Op een late woensdagavond, na tien uur, begon de veertienjarige nog aan haar biologietaak. De leerkracht had zich ter elfde ure bedacht, had gevonden dat de dochter die taak waarvoor ze een dag uitstel kreeg dan toch moest indienen. Alweer een point taken.
De dochter reageerde woest maar deed wat ze moest doen. Aan de keukentafel, naast de kartonnen protestborden die lagen te drogen, maakte ze haar biologietaak af: een analyse van de twee bacteriekweekjes die ze had genomen van de lockers van leerkrachten, het ene handvat al bacteriëler dan het andere. Haar point taken.
Aan de andere kant van de pot met verfborstels zat er nog eentje. Een vriendin, co-klimaatspijbelaar en logé, studeerde voor de fysicatoets die ze de volgende dag na de schooluren zou moeten inhalen.
Ze verwarden scholen, ouders, medeleerlingen en politici. Ze verwarden Vlaanderen.
Maar aan de eettafel sneden we het klimaatprobleem aan met enorme honger naar duidelijkheid. Nooit eerder wisselden we zo begeesterd eigen meningen en die van anderen uit, nooit eerder was er die open ruimte voor gesprekken over ons eigen strijdig gedrag en hadden we het zo gedetailleerd over de erfenissen van verschillende generaties, over de gevolgen van polarisering en fake news. Nooit eerder werden scherpe opinies en uitgebreide analyses zo aandachtig gelezen.
Die ene donderdagochtend waarop de twee dochters en de vriendin zes kilometer door de sneeuw naar het station fietsten, de verf nog in de haren, de kartonnen borden onder de arm. Het beeld dat voorafging aan de foto van Studio Brussel.
Drie van de 35.000 zouden ze zijn. En ze zouden doorgaan.