“‘De VS zijn 'een land gesticht voor en ontworpen door blanke mannen'’

Een muurschildering in San Diego, Californië, met belangrijke latino migranten zoals Cesar Chavez, voorvechter van de Mexicaanse seizoensarbeiders in de landbouw van de VS

Jay Galvin (CC BY 2.0)

Op zaterdag 3 augustus om 10 uur ’s ochtends stapte Patrick Crusius, een 21-jarige blanke man uit Dallas, de Wal-Mart van het winkelcentrum Cielo Vista in El Paso (Texas) binnen. Hij schouderde een geweer en opende het vuur op de klanten van de supermarkt. Hij doodde 20 mensen en verwondde er 26.

De bevolking van El Paso bestaat voornamelijk uit latino’s; de verwachting is dat ze in 2020 85 procent van de bevolking zullen uitmaken.

Het klopt dat schietpartijen zoals die van Crusius steeds vaker voorkomen in de Verenigde Staten. De volgende dag, nog geen 24 uur na het bloedbad in Texas, vermoordde een 24-jarige man negen mensen en raakten er 27 gewond in een schietpartij bij een bar in Ohio.

Invasie van latino’s

Zijn grootste angst was dat migranten steeds meer politieke macht zouden krijgen in de Verenigde Staten

Met de misdaad in Texas was echter iets bijzonders aan de hand. Voordat Crusius vertrok met het duidelijke doel om Wal-Mart-klanten te doorzeven, publiceerde hij een manifest onder de titel The Inconvenient Truth (De ongemakkelijke waarheid).

In het manifest dat de Texaan publiceerde voordat hij de latino’s afslachtte, schreef Crusius dat de moorden die hij ging plegen waren gemotiveerd door de wens om zijn land te wreken voor wat hij een “invasie van latino’s” noemde. Zijn grootste angst, schreef hij, was dat deze migranten steeds meer politieke macht zouden krijgen in de Verenigde Staten.

Dubbel verhaal

Migratie is altijd een diep controversieel thema geweest in de Verenigde Staten. Het is een land met een dubbel verhaal. Enerzijds is er het verhaal van een land dat uit migranten bestaat.

Anderzijds is er de realiteit van een land dat migratiequota heeft opgelegd op basis van nationaliteit, dat naturalisatie voor blanke migranten eenvoudiger maakt dan voor gekleurde groepen, en dat de afgelopen decennia het beleid van het criminaliseren en opsluiten van migranten op plaatsen die steeds vaker concentratiekampen worden genoemd, heeft genormaliseerd.

Alexander Hamilton

Misschien is het oudste verhaal in dit tegenstrijdige Amerikaanse narratief over migratie dat van Alexander Hamilton, een van de founding fathers van de Verenigde Staten.

Meer dan 3000 kilometer ten noorden van El Paso, op een heuvel in West Harlem (New York), staat een houten huis in de schaduw van bomen die hoog boven de gebouwen rondom de tuin uittorenen. Het gebied is omgeven door landhuizen en moderne gebouwen waarin voornamelijk latino’s wonen.

The Grange was het zomerhuis van Hamilton, die zelf ook een migrant was. Voor de Amerikaanse Revolutie was hij naar New York gekomen van het Caraïbische eiland waar hij geboren was, Saint Kitts en Nevis, toen nog onderdeel van het Britse rijk. Hij vocht voor de onafhankelijkheid van zijn nieuwe vaderland en werden een prominente figuur in de jaren waarin het fundament van zijn land werd gelegd.

De Amerikaanse droom

Vandaag staat Hamilton symbool voor de Amerikaanse droom: een migrant die met niets begon en het hoogste bereikte. Hij was de eerste minister van Financiën, richtte de nationale bank op en begon zijn politieke leven met een verdediging van de migratie.

Hij wilde mensen uit Europa halen om hen in de ambachten en industrie te laten werken en zo de economische groei van de Verenigde Staten te stimuleren. Hij schreef over de moeilijkheden om je thuisland achter te laten en over de aanpassingen die nodig zijn om van je nieuwe land een thuisland te maken.

Migratie beperken

Immigranten toestaan om deel te nemen aan democratische processen, zou mensen als hemzelf de politieke controle over het land kosten, betoogde hij.

In de loop der jaren, en naarmate de ideeën die de openbare instellingen van het land zouden definiëren, zich stevig wortelden, begon Hamiltons denken over migratiekwesties te evolueren. Hij pleitte voor een beperking van de migratie en voor een begrenzing van het naturalisatiebeleid.

Immigranten toestaan om deel te nemen aan democratische processen, zou mensen als hemzelf de politieke controle over het land kosten, betoogde hij. “Het is bekend,” schreef hij, “dat als er iets heeft bijgedragen aan de val van Rome, het de overhaaste overdracht van burgerschap-privileges aan de inwoners van de hele regio Italië was.” Hij verwees vooral naar het privilege om te stemmen.

Voor blanke mannen

Even fundamenteel als zijn ideeën over kwesties als belastingen, handel of een krachtige regulerende overheid waren zijn ideeën over migratie. Ze vormen een cruciaal onderdeel van de Amerikaanse psychè, de weerspiegeling van een land dat is gesticht voor blanke mannen en is ontworpen is door blanke mannen die uit andere landen kwamen.

Blanke mannen vertelden het verhaal van hun eigen migratie, zonder rekening  te houden met wie uitgesloten was van democratische participatie

Het waren diezelfde blanke mannen die het verhaal van hun eigen migratie vertelden, zonder er rekening mee te houden dat een ander deel van de bevolking op dat moment uitgesloten was van democratische participatie: de zwarten die als slaven werden aangevoerd en de vrouwen die niet deelnamen aan het openbare leven.

En het waren diezelfde blanke mannen die zich tegen migratie begonnen te verzetten, politieke rechten ontzegden aan wie na hen kwam, aan bevrijde slaven, aan vrouwen die stemrecht eisten.

Een nieuw thuis

Het houten huis waar Hamilton zijn laatste jaren doorbracht, is omgeven door huizen van drie verdiepingen die ooit landhuizen waren, en moderne gebouwen met tientallen appartementen, waar nu migranten uit de Dominicaanse Republiek en Puerto Rico samenwonen.

Bij de ingang van The Grange pleit een plaquette voor gelijke kansen in dit land van migranten. In witte letters op een donkergrijze achtergrond staat er: “Jarenlang kwamen golven immigranten naar deze landhuizen en appartementen, in de voetsporen van Hamilton – van de Caraïbische eilanden naar een nieuw thuis in Harlem.”

In zijn manifest The Inconvenient Truth gaf Texaan Patrick Crusius uiting aan een angst die erg leek op wat Hamilton eeuwen eerder had gevoeld. Diezelfde angst die blanken zoals hij hebben gevoeld sinds de oprichting van dit land, sinds de dagen waarin de teksten werden geschreven met de ideologie die vandaag het fundament van de instellingen vormt.

Diezelfde angst veranderde in haat die Crusius ertoe bracht latino’s uit te roeien, hen te elimineren om hen niet dezelfde rechten te moeten verlenen die hij geniet.

Alejandra Ibarra Chaoul werkt onder meer voor het magazine The New Yorker en de Spaanstalige televisiezender Univision. Als correspondent voor het Mexicaanse weekblad Ríodoce schreef ze onlangs over het proces tegen Joaquín “El Chapo” Guzmán.