“‘‘Deuren sluiten is niet altijd eenvoudig, maar ik trek ze dicht, vol vertrouwen en dankbaarheid’’

Als student interviewde ik meer dan een decennium geleden toenmalig MO*hoofdredacteur Gie Goris naar aanleiding van de tiende verjaardag van MO*. Ik vroeg hem hoe hij de nodige energie bleef opbrengen om tussen alle onheilsberichten door onze snel veranderende wereld begrijpbaar, ervaarbaar en hanteerbaar te maken.

Hij lachte. ‘Ik heb voldoende gebrek aan empathie om niet helemaal te verdrinken in de miserie.’ Die zelfverklaarde tekortkoming schemerde nooit door in mijn favoriete magazine, integendeel.

Enkel empathie maakt een diepgaand en accuraat inzicht in de complexe realiteit rondom ons mogelijk.

Ook toen ik enkele jaren later mijn eerste professionele journalistieke stappen mocht zetten op onze redactie in Sint-Gillis, was het net dat cruciale en onbegrensde medeleven dat me opviel. Cruciaal, want enkel empathie maakt een diepgaand en accuraat inzicht in de complexe realiteit rondom ons mogelijk. Othering en ontmenselijking vormen dan wel het makkelijkste pad, het leidt steevast nergens heen.

Vier jaar geleden nam ik samen met zakelijk leider Frank Van Damme, in volle pandemie, de teugels van Gie over.

Net als de unieke meerwaarde stond de rijke geschiedenis van MO* en de expertise van het team buiten kijf. We schreven met z’n allen – van onze redactie en raad van bestuur tot alle stagiairs en proMO*’s – ijverig verder aan de geschiedenis van ons unieke non-profitmediaproject.

We besloten om minder verhalen te gaan vertellen, maar dat wel beter te doen. De klemtoon kwam te liggen op toegankelijkheid en het uitbreiden van de plekken waar en manieren waarop onze verhalen mensen raken. We vierden het twintigjarige bestaan van MO*, zetten tal van nieuwe samenwerkingen op en lanceerden een heuse ambassadeurscampagne.

Deuren sluiten is niet altijd eenvoudig, maar zoals de filosoof Alan Watts schreef komt je verzetten tegen verandering neer op je adem inhouden. Een dodelijk recept.

En verandering dient zich voor mij aan. Deze zomer ga ik deeltijds aan de slag als uitgever bij de coöperatieve uitgeverij Acco. Daarnaast maak ik niet alleen meer tijd vrij voor m’n zelf uitgevoerde (en jammer genoeg érg ambitieuze) renovaties thuis, maar laad ik ook mijn creatieve batterijen op in afwachting van wat er verder op mijn pad komt. Het is een voorrecht een organisatie te mogen verlaten die ik niet alleen sterk heb zien professionaliseren, maar die ook werd aangevuld met nieuw bloed.

Adjunct-hoofdredacteur Charis Bastin en eindredacteur Tom Claes nemen deze zomer tijdelijk de fakkel over tot een volgende hoofdredacteur kan aantreden.

Ik trek de deur dus dicht, vol vertrouwen en dankbaarheid. Er is genoeg om me over te verheugen: een heus jongerenprogramma dat in de toekomst zal uitmonden in betaalde mediastages, een opgefrist magazine, een nieuwe website die live gaat bij de verschijning van ons zomernummer, nieuwe inkomstenstromen, en tal van moedige, menselijke en mondiale verhalen die nog verteld moeten en zullen worden.