“‘Welke wereld schenken we onze kinderen?’

Dinsdagochtend, 8 uur. Een sms. Een bericht van een collega. Na het eerste bericht volgden vele andere. Bezorgde berichten, of ik wel OK ben, gezien ik met bus, metro én trein pendel naar het werk. Op mijn beurt sms’te en belde ik naar familieleden. Gelukkig, is iedereen ongedeerd. Ze namen de metro nét voor de aanslag. Ze zijn in shock. Wat een gewone doordeweekse werkdag had moeten zijn, is een rouwdag geworden. Mijn vrienden, kennis en familieleden reageren allemaal verontwaardigd, vol afschuw, in shock, ze geloven het niet.

Anno 2016, hier én nu, in Brussel is het gebeurd. Geen woorden. Overspoeld door gevoelens van onwaarschijnlijkheid. Absolute waanzin. Wat drijft iemand om zulke daden te plegen? Geen enkel rationeel antwoord is mogelijk. Geen enkel argument is aanvaardbaar, behalve waanzin of verlies aan realiteitszin. Ze hebben ons geraakt in ons hart, letterlijk en figuurlijk.

De feiten zijn niet meer bij te houden sinds 9/11. Londen, Madrid, Parijs, Beiroet, Ankara, … en nu Brussel. In welke wereld leven wij? Ongelijkheid, frustratie en haat lijken de gemoederen te leiden. De ontgoochelingen, de crisissen, de besparingen, het gevoel van falen, … dragen een deel van de verantwoordelijkheid.

Welke wereld schenken we onze kinderen? Welke toekomstperspectieven kunnen we hen bieden?

Als moeder maak ik me zorgen. Zorgen om de toekomst waarin onze kinderen zullen opgroeien. Welke wereld schenken we hen? Welke toekomstperspectieven kunnen we hen bieden? De gebeurtenissen van vandaag brengen ook veel bezorgdheid met zich mee in mijn omgeving. Hoe moet het nù verder? Hoe moeten wij onze kinderen deze gebeurtenissen uitleggen? Hoe zal de samenleving reageren? Hoe kunnen wij blijvend een positief verhaal vertellen?

Gelukkig las ik vandaag doorheen de vele berichten geruststelling, moedige woorden, juiste analyse en geloof in Liefde. Zo eenvoudig is dit laatste en zo moeilijk, zo lijkt het. Leer onze kinderen van elkaar te houden. Liefde heelt vele wonden.

Als steevast optimist, idealist, geloof ik in de positieve kracht van mensen. Mensen zijn sociale wezens. Ze zijn in staan om mooie dingen sàmen te verwezenlijken. Laten we solidariteit en vriendschappen zegevieren en niet de verdeeldheid of vervreemdheid. Ik weiger me te laten overmeesteren door angst. Angst is geen goede raadgever. Laten we het hoofd koel houden en samen rond de tafel zitten en nadenken over welke toekomst we onze kinderen kunnen schenken. Wat hebben we nodig om deze open wonde te helen?

Onderwijs is één van de belangrijkste hefbomen om onze kinderen normen en waarden als solidariteit, verdraagzaamheid, liefde, dialoog, … aan te leren. Een school is een mini-samenleving waarin iedereen vertegenwoordigd is en zijn of haar plaats krijgt.

Moslims zijn onmisbare partners in deze strijd tegen terrorisme. Laten we ons niet van vijand vergissen.

Laten we naar elkaar luisteren. Écht naar elkaar luisteren. Geen éénrichtingsverkeer, doch een dialoog. Waarbij àlle gemeenschappen dichter naar elkaar groeien. Het doel van deze gruweldaden is allicht om verdeeldheid te zaaien. Om ons angst in te boezemen en zo ónze samenleving te ontwrichten. Laten we meer dan ooit één front vormen tegen terrorisme, tegen daden die op geen enkele manier te verantwoorden zijn. Moslims zijn onmisbare partners in deze strijd tegen terrorisme. Laten we ons niet van vijand vergissen.

Het is goed dat er repressieve maatregelen worden genomen waar nodig en waar het moet, Doch, laten we ook niet vergeten in preventieve maatregelen te investeren. De lijm van de samenleving is samenhorigheid, betrokkenheid en gelijke kansen voor iédereen.

Meer dan ooit blijken interlevensbeschouwelijke competenties belangrijk in de preventieve rol van onderwijs.

Meer dan ooit blijken interlevensbeschouwelijke competenties belangrijk in de preventieve rol van onderwijs. Het kunnen luisteren naar en begrip opbrengen voor de andere levensbeschouwing is van belang wil we een samenleving bouwen waarbij alle gemeenschappen niet naast elkaar leven, maar mét elkaar. Via onderwijsprojecten kan men de beleidsmakers van morgen competent maken in diversiteitsdenken, dialoog én ontmoeting en zo alle instrumenten én kansen geven om dit te verwezenlijken.

Kennismaken met de interne pluraliteit binnen de levensbeschouwingen, waarbij plaats en ruimte wordt gegeven om bedachtzaam gedachten, gevoelens en ervaringen te delen, waarbij men zich empathisch en constructief opstelt ten aanzien van de anderen. De jongeren leren omgaan met hun identiteit en de rol dat levensbeschouwing voor hem/haar kan hebben een plaats geven voor zichzelf en de samenleving.

Preventie bestaat er ook in om een divers lerarenkorps na te streven. Een personeelsbeleid gericht op diversiteit kan leerlingen motiveren en inspireren tot samenhorigheid en bruggen bouwen, dit behoort dan voor de leerlingen tot de normaliteit om samen te leven met een diversiteit aan mensen. Hiervoor dienen we eerst in staat te zijn om empathisch te zijn. In staat te zijn zich in de schoenen van de andere te plaatsen. Jongeren zijn in zich positief ingesteld en energiek; laten we blijven hopen én investeren in onze toekomst.

Naïma Lafrarchi studeerde rechten en onderwijskunde in Brussel. Ze werkt voor het Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen in Schaarbeek, waar ze onderzoek doet naar levensbeschouwing en opvoedingsidealen bij Vlaamse moslimouders en jongeren. Daarnaast is ze als lector verbonden aan de faculteit theologie en religiewetenschappen van de KULeuven.