“‘Seksueel geweld: Open brief aan de burgemeesters van Keulen en Gent’

Beste burgemeesters,
Beste Daniël, Beste Henriette,

U kent mij hoogst waarschijnlijk niet, ik ken u ook niet maar ik weet wie u bent. U bent beiden burgemeester van een stad waar iets verschrikkelijks gebeurd is. In September 2013 werden in het Citadelpark in Gent twee studentes verkracht. In Keulen werden tijdens de oudejaarsnacht van 2015 ettelijke vrouwen aangerand.

Ik stel me even voor: ik ben één van de duizenden vrouwen die op straat om zich heen kijken als het donker is, die met de fiets door de donkere parken racen om er zo snel mogelijk weg te zijn, die zich afvragen of het toch niet veiliger zou zijn een lange broek aan te doen en een grote overjas. Ik ben één van die duizenden vrouwen die op straat al is nageroepen, uitgefloten, vastgepakt. Ik ben één van die vrouwen die volgens u veilig(er) zouden zijn als ze uw advies volgen.

Van u beiden, als burgervaders, had ik een genuanceerder antwoord verwacht.

Ik weet, mevrouw Reker, dat het in uw geval een ongelukkige uitspraak betrof en geen lijstje adviezen die volgens u een oplossing zouden bieden, maar voor mij toont zo’n spontane uitspraak aan dat er iets mis is met de mentaliteit.

In uw geval, beste meneer Termont, betrof het wel zo’n lijstje, dat door de Gentse politie verspreid werd onder studenten na de incidenten in het citadelpark in 2013.

Voor mij persoonlijk voelt dat aan alsof u insinueert dat ik had kunnen voorkomen wat er gebeurd is, als ik maar slim genoeg was geweest om niet te veel te drinken en niet alleen naar huis was gegaan. Na zo’n incident wordt er vaak fout gereageerd door de omgeving, met vragen over kledij, over uitdagend gedrag etc. en dat doet pijn, maar van u beiden, als burgervaders had ik een genuanceerder antwoord verwacht.

Begrijpt u dat? Dat het verschrikkelijk hard aankomt als er zo iets geïnsinueerd wordt? Dat het al moeilijk genoeg is om je over zo’n gebeurtenis te zetten en nog alleen de deur uit te gaan? Begrijpt u wat het is om een constante dreiging te voelen, niet veilig te zijn in de stad waar u woont? Begrijpt u dan dat ik absoluut geen nood heb aan een lijstje adviezen van wat ik wel en niet mag doen als ik niet verkracht wil worden? Want wees eens eerlijk, u gelooft toch ook niet dat vrouwen die de adviezen niet ter harte nemen, verkracht willen worden?

Indien u mensen effectief wil adviseren om te voorkomen dat zulke dingen gebeuren, moet u de zaak misschien eens van de andere kant bekijken, ik geef u een voorbeeld. Ik zat enkele jaren geleden met een vriendin op de tram te wachten in een buitenwijk van Antwerpen, toen er een jongen naar ons toe kwam die duidelijk onder invloed was. Hij kwam voor mij staan en begon tegen me te roepen en me te stampen. Hij probeerde me mee te sleuren, luid schreeuwend dat hij me zou verkrachten.

Had ik daar niet moeten zitten? Had mijn vriendin iets moeten doen? Ik was niet alleen… maar mijn vriendin was verstijfd van angst, een natuurlijke reactie bij sommige mensen, weet u… Tijdens het incident is er een tram gestopt, er zijn mensen uitgestapt en ingestapt, mensen die al naast mij stonden te wachten toen het gebeurde, de tramchauffeur heeft eveneens gezien wat er gebeurde. En niemand deed iets. Niemand heeft iets gezegd of gedaan.

Mijn lijstje met adviezen aan iedereen is kort en simpel: als je zo iets ziet gebeuren, grijp dan in!

Denkt u dan niet dat we mensen moeten adviseren om in te grijpen? In plaats van dat ik er voor zou moeten zorgen dat zo iets mij niet overkomt? Mijn lijstje met adviezen aan iedereen is kort en simpel: als je zo iets ziet gebeuren, grijp dan in! De mentaliteit die focust op het slachtoffer om zo’n incident te vermijden, moet een mentaliteit worden waarin de dader geviseerd wordt en er een algemene sfeer hangt waarin mensen ingrijpen als een medemens wordt aangevallen.

Bovendien moeten we leren de focus in deze problematiek op de juiste plaats te leggen. De incidenten in Keulen worden momenteel aangegrepen om de allochtonen met de vinger te wijzen (de daders waren groepen Noord-Afrikaanse mannen) waardoor de gebeurtenissen een argument worden in het vluchtelingendebat en niet meer zozeer in de discussie over seksueel geweld tegen vrouwen. Het probleem beperkt zich niet tot enkele incidenten die door de media worden aangegrepen, zoals eerder vermeld gaat het volgens mij veeleer om een mentaliteitsprobleem, dat net zo goed autochtoon als allochtoon is.

Ik hoop van harte dat uw stad gevrijwaard blijft van verdere incidenten, maar als ik naar de realiteit kijk, dan vrees ik dat dit niet het laatste was. Ik hoop dan van harte dat u beiden reageert als burgervaders die hun dochters onder de vleugels nemen.

Wiepke Boogaerts is studente fotografie in Gent