“‘‘Staakt-het-vuren in Gaza betekent nog geen einde aan onrecht en geweld’’

Op 15 januari 2025 werd een staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas aangekondigd, dat op 19 januari in werking zou treden. Hoewel dit op het eerste gezicht hoopgevend lijkt, is het essentieel om de situatie kritisch te bekijken. De afgelopen vijftien maanden zijn we niet getuige geweest van een conflict, maar van een systematische vernietiging van de Palestijnse bevolking in Gaza. Laten we het beestje bij de naam noemen: dit is een genocide.

Israël koos voor vernietiging op grote schaal, waarbij burgers werden opgeofferd in een geopolitiek machtsspel.

Ik weiger dit nog langer als “conflict” te bestempelen, louter om politiek correct te zijn. De huidige wereldpolitiek is allesbehalve correct geweest in haar aanpak van deze kwestie. Waar sancties tegen Israël hadden moeten worden opgelegd, bleef actie uit. In plaats daarvan hebben landen bijgedragen aan deze genocide door wapens te leveren en Israël diplomatiek te blijven steunen, zelfs terwijl ziekenhuizen werden gebombardeerd, scholen werden vernietigd en tienduizenden Palestijnen – onder wie duizenden kinderen – bruut werden afgeslacht. Dit is geen conflict, geen “symmetrisch geweld,” maar een ongeëvenaarde humanitaire ramp die al te lang wordt getolereerd door de internationale gemeenschap.

Dit zogenaamde akkoord, dat nog moet worden goedgekeurd door zowel het Israëlische oorlogskabinet als de regering en waarvan de implementatie gepland staat voor zondag 19 januari 2025, biedt weinig vertrouwen in een duurzame oplossing. Kort na de aankondiging van het akkoord voerde Israël echter opnieuw aanvallen uit op Gaza, waarbij minstens twintig Palestijnen om het leven kwamen. Hoewel dit formeel geen schending van het akkoord is, omdat het nog niet van kracht is, toont het aan hoe fragiel de situatie is en hoe weinig oprechte wil er lijkt te zijn om de genocide in Gaza te beëindigen.

De taal van onderdrukking: hoe woorden wapens worden

Het akkoord lijkt hoopgevend, maar de taal en terminologie die worden gebruikt, onthullen een diepgewortelde hypocrisie en ongelijkheid. Palestijnen, waaronder kinderen, vrouwen en ouderen, worden zonder proces vastgehouden onder erbarmelijke omstandigheden en gecriminaliseerd als “gevangenen”. Deze term schetst een vals beeld waarin zij als daders worden afgeschilderd, terwijl zij in werkelijkheid slachtoffers zijn van een koloniale bezetting die al decennialang voortduurt. Tegelijkertijd eist Israël de vrijlating van haar “gijzelaars”, waaronder niet alleen burgers, maar ook IDF-soldaten die actief betrokken zijn bij het geweld tegen Palestijnen. Dit taalgebruik is geen neutrale beschrijving, maar een wapen om de internationale perceptie te manipuleren en Israël’s eigen wandaden te verhullen.

De aanpak van Israël toont een pijnlijke paradox. Veel Israëlische burgers die door Hamas werden gegijzeld, kwamen om door Israëlische bombardementen in Gaza. Deze aanvallen, uitgevoerd zonder enige terughoudendheid, eisten niet alleen het leven van Palestijnen, maar ook dat van Israëlische gijzelaars die het land beweert te willen redden. Als Israël werkelijk begaan was met haar burgers, had het haar strategieën drastisch moeten aanpassen om zowel Palestijnse als Israëlische levens te sparen. Maar in plaats daarvan koos Israël voor vernietiging op grote schaal, waarbij burgers werden opgeofferd in een geopolitiek machtsspel.

Deze benadering is niet nieuw. Op 7 oktober 2023 werd de controversiële “Hannibal directive” opnieuw in werking gesteld, een protocol dat het leger toestaat om extreme middelen in te zetten om gijzeling te voorkomen, zelfs als dit leidt tot het doden van eigen burgers. Wat velen niet weten – of wat door de media te weinig onder de aandacht is gebracht – is dat op die dag een aanzienlijk aantal Israëlische burgers werd gedood door IDF-soldaten onder deze richtlijn. Hoewel Israël vaak beweert dat de meeste slachtoffers burgers waren, waren het merendeel IDF-soldaten die omkwamen in gevechten met Hamas. De waarheid over deze gebeurtenissen bleef onderbelicht, waardoor een onvolledig en misleidend narratief is ontstaan.

Israël versterkte deze manipulatie met een wereldwijde propagandacampagne. Verhalen over baby’s die zouden zijn onthoofd, mensen die levend in ovens zouden zijn gestopt en massale verkrachtingen werden verspreid zonder enig bewijs, maar werden klakkeloos overgenomen door internationale media. Later bleek dat er geen harde feiten waren die deze beschuldigingen ondersteunden, maar tegen die tijd hadden deze leugens hun werk al gedaan. Ze hebben de publieke opinie tegen Palestijnen gekeerd en de genocide in Gaza gelegitimeerd onder het mom van zelfverdediging.

Wat deze situatie blootlegt, is een systeem dat niet alleen de waarheid verdraait, maar ook bereid is levens op te offeren – zowel Palestijnse als Israëlische – om politieke en militaire doelen te bereiken. Israël beweert het leven van haar burgers boven alles te stellen, maar offert hen op wanneer het strategisch uitkomt. Deze dubbele standaard en schaamteloze manipulatie van feiten zijn niet alleen wreed, maar vormen een diepgaande schending van alles wat menselijkheid zou moeten vertegenwoordigen.

De cynische politiek achter het akkoord

Dit akkoord had al in mei 2024 gesloten kunnen worden, maar het duurde tot na de Amerikaanse verkiezingen en de overwinning van Donald Trump voordat de gesprekken weer op gang kwamen. Trump gaf in een toespraak ondubbelzinnig aan dat ‘de hel zou losbarsten in het Midden-Oosten’ als er geen akkoord was voor zijn inauguratie op 20 januari 2025. Deze dreiging was geen loze retoriek; het dwong Israël, Hamas en andere partijen tot een akkoord onder immense druk. Dit is geen diplomatie gebaseerd op morele overtuiging of compassie, maar op brute machtspolitiek en strategische belangen.

De zwakke rol van de huidige Amerikaanse president Joe Biden speelt hierin eveneens een belangrijke rol. Biden, wiens presidentschap wordt gekenmerkt door een gebrek aan daadkracht en duidelijke resultaten, lijkt dit akkoord te gebruiken als een laatste wanhopige poging om iets positiefs op zijn conto te schrijven. Zijn toespraak naar aanleiding van het aangekondigde akkoord bevestigde dit beeld. Toen een journaliste hem publiekelijk vroeg of deze overeenkomst een verwezenlijking was die aan hem of aan Trump kon worden toegeschreven, reageerde Biden kort en geïrriteerd: ‘Is dit een grap?’ Daarna keerde hij de rug naar het publiek, zonder verdere toelichting. Deze reactie spreekt boekdelen over zijn onvermogen om een leidende rol te spelen in dit dossier.

Dit akkoord is geen overwinning voor de menselijkheid, maar een cynisch manoeuvre dat slechts het politieke belang van machthebbers dient.

Want de vraag blijft waarom er nu, na vijftien maanden van onvoorstelbaar geweld, plots wel een akkoord mogelijk is. De genocide in Gaza gaat al meer dan een jaar door. Tienduizenden Palestijnen zijn afgeslacht, waaronder duizenden kinderen. Ziekenhuizen, scholen en complete woonwijken zijn systematisch vernietigd. Miljoenen mensen zijn afhankelijk van minimale humanitaire hulp, terwijl de wereld toekijkt. Deze gruwelen hadden allang een einde moeten vinden, maar tot nu toe ontbrak elke politieke wil om echt in te grijpen. Dit akkoord is geen poging om de genocide te stoppen; het is een schaamteloze tactiek om chaos te vermijden voor Trumps aantreden.

De betrokken partijen maken hiermee duidelijk dat Palestijnse levens geen prioriteit hebben. Ze zijn gedegradeerd tot pionnen in een groter geopolitiek spel. Dit akkoord is geen overwinning voor de menselijkheid, maar een cynisch manoeuvre dat slechts het politieke belang van machthebbers dient. Het redden van levens in Gaza staat daarbij niet op de agenda.

Een schijnbare pauze in een eindeloze tragedie

De Israëlische regering lijkt dit akkoord vooral te gebruiken om tijd te winnen te midden van interne verdeeldheid en toenemende internationale kritiek. Mocht het akkoord leiden tot het einde van Netanyahu’s regering, dan kunnen politieke verschuivingen volgen, maar verbetering is verre van zeker. Extreemrechtse politici zoals Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich, bekend om hun oproepen tot nog hardere maatregelen tegen Palestijnen, kunnen meer invloed krijgen. Ben-Gvir, een openlijke aanhanger van radicale kolonisten en Smotrich, die pleit voor de "uitwissing" van Palestijnse dorpen, zouden de chaos in Israël en de regio verder kunnen aanwakkeren.

Israël is diep verdeeld. Sommige groepen eisen dat het geweld in Gaza stopt, terwijl anderen oproepen tot de volledige vernietiging van de Gazastrook. Extreemrechtse fracties binnen het land dringen zelfs aan op escalaties met Hezbollah, de Houthi’s, Iran, en zelfs Turkije, zoals gesuggereerd in een rapport van de Nagel Commissie. Deze commissie, die zich richt op de lange termijn veiligheidsstrategie van Israël, waarschuwt voor de "Ottomaanse ambities" van Turkije en stelt voor om ook Ankara in het vizier te nemen.

Wat dit alles blootlegt, is een Israël dat afglijdt naar extremisme, chaos en oorlogszucht. Terwijl de politieke elite vecht om de macht, blijft de kolonisatie in Palestina doorgaan en blijven miljoenen mensen vastzitten in een openluchtgevangenis.

Het staakt-het-vuren dat nu is aangekondigd, is slechts een oppervlakkige pauze in een cyclus van geweld die al meer dan 76 jaar voortduurt. De internationale gemeenschap blijft medeplichtig door haar nalatigheid en dubbele standaarden. Vrede ontstaat niet door onderdrukking te rechtvaardigen, maar door moed te tonen in het erkennen van onrecht.

Sidi El Omari is jeugdwerker, humanitaire hulpverlener, content creator, opiniemaker, activist en was bij de recente gemeenteraadsverkiezingen in Gent ook lijsttrekker voor Fouad Ahidar & Team Gent.