Huwelijksdetectives zijn booming business in India: ‘Vrouwen laten niet meer met zich sollen’

Detective Mukesh schaduwt een aanstaande bruid. ‘We zien vaak dat ze al een relatie met een ander hebben.’

© Saskia Konniger

Spontane verkering, los van een gearrangeerd huwelijk, wordt in India populairder. Maar als je iemand online ontmoet en je hebt niet lang om elkaar te leren kennen, hoe weet je dan of die persoon wel betrouwbaar is? Dan komt speurwerk om de hoek kijken. De huwelijksdetective is onmisbaar geworden.

Via de achteruitkijkspiegel houdt detective Mukesh de echtgenote van zijn cliënt in de gaten. Dan stapt hij uit de auto. Hij verschanst zich achter een pilaar van het viaduct, doet alsof hij een bericht op zijn telefoon bekijkt en fotografeert de vrouw wanneer ze uit de autoriksja in een stadsbus stapt. ‘Ze heeft een affaire met haar baas’, licht Mukesh toe. ‘Ze is op weg naar hem.’

Mukesh is een doorwinterde speurder en werkt voor het detectivebureau DDS in Delhi. Hij komt oorspronkelijk uit een boerenfamilie, maar de laatste jaren verdient hij zijn geld met detectivewerk. ‘Er is in veel huwelijken geen vertrouwen meer. Mannen gaan vreemd. Maar vrouwen tegenwoordig ook. We zien dat steeds vaker.’

In India is 95 procent van alle huwelijken gearrangeerd. Maar de ene uithuwelijking is de andere niet. Door emancipatie, scholing en individualisering is de manier waarop huwelijken gearrangeerd worden sterk aan het veranderen. Volgens een VN-rapport uit juni 2019 zijn er steeds meer semi-gearrangeerde huwelijken, waarbij zonen – maar vooral ook dochters – inbreng hebben in de partnerkeuze.

Elke dag staan Indiase kranten vol met advertenties van ouders op zoek naar een huwelijkskandidaat voor hun zoon of dochter.

Op het platteland zoeken ouders, ofwel de mannen van de familie, naar een geschikte match voor een jongere. Kaste-loyaliteit, sociale status en financiële overwegingen, zoals de bruidsschat, zijn daarbij de belangrijkste overwegingen. Niet zelden ontmoeten bruid en bruidegom elkaar voor het eerst op de huwelijksdag of hebben ze elkaar dan slechts één keer gezien.

Omdat het koppel bijeengebracht is met behulp van een hecht sociaal netwerk, is de kans op geheimen klein. Ook in de steden spelen ouders nog een grote rol in de zoektocht naar een geschikte huwelijkskandidaat. Maar omdat familie- en clanverbanden er veel losser zijn, is het een hele opgave om een geschikte partner te vinden.

Elke dag staan Indiase kranten vol met advertenties van ouders op zoek naar een huwelijkskandidaat voor hun zoon of dochter. Die advertenties zijn grotendeels gerangschikt op kaste. Huwelijken van gemengde kaste of religie zijn taboe. Het eisenpakket bestaat in de meeste gevallen uit: een gewenst minimaal inkomen, een betrouwbaar karakter en uiterlijkheden.

Zo geeft een meerderheid van de ouders nog altijd de voorkeur aan een lichtgetinte huid boven een donkere. Maar het komt ook steeds vaker voor dat Indiërs, vooral hoger opgeleide, zelf een kandidaat zoeken via matchmakingbureaus en -websites.

Voorhuwelijks speurwerk

De huwelijksdetective is in India niet nieuw, maar is wel onmisbaar geworden. ‘Technologie heeft de huwelijksmarkt op de kop gezet’, zegt detective Taralika Lahiri (60 jaar) aan de telefoon. Vanwege COVID-19 heeft Lahiri zaken die niet online afgehandeld kunnen worden, tijdelijk stilgelegd. Ze stelt dat sociale media de laatste 10 jaar voor veel hoofdbrekens zorgden.

‘Mensen zijn goed geworden in het maskeren van gegevens. Vooral meisjes weten heel goed hoe ze dingen kunnen verbergen. Hoe ze iemand kunnen manipuleren. Als detective is het mijn taak om te controleren of de gegevens kloppen. Fysiek onderzoek is uiterst belangrijk. Ik begin meestal bij het woonadres. Woont hij daar wel? Is hij niet al getrouwd? Ik praat met bedienden, buren, vrienden. En we controleren ook geldstromen.’

Indiase kranten staan elke dag vol met zoekertjes van ouders naar een huwelijkskandidaat voor zoon of dochter, grotendeels gerangschikt op kaste.

© Saskia Konniger

Lahiri zit al 30 jaar in het speurwerk. Toen ze begon, was haar vak nog uitzonderlijk. Maar inmiddels ligt het aantal detectivebureaus ruim boven de 2000. De Nationale Vereniging van Privédetectives bevestigt die groei: ze had in 2005 13 leden, nu ruim 1200.

Naast bedrijfsfraude richten de meeste bureaus zich op huwelijksdiensten. De bureaus maken onderscheid tussen voorhuwelijks detectivewerk, onderzoek naar een partner tijdens het huwelijk en het verzamelen van bewijsmateriaal voor scheidingszaken. De meeste zaken kosten tussen de 100 en 400 euro.

‘Mensen huren een detective in als voorzorg, vóór het huwelijk, zodat je de verbintenis nog op tijd kunt afzeggen.’

Ook detectivebureau DDS, gerund door voormalig politierechercheur Sanjeev Kumar, richt zich op huwelijkszaken. Het kantoor van DDS bevindt zich in het hart van Delhi, op het drukke Nehru-plein. Rondom een markt waar tientallen koopmannen hun waar aanbieden, tussen rondslingerend vuil en bouwafval, staan enkele vervallen flats waarin honderden bedrijfjes zijn gehuisd.

In een van de flats leidt een doolhof van trappen en gangen naar het kantoor van Kumar. Een medewerker in de smalle hal van het kantoor surft geconcentreerd op het internet. Boven hem aan de muur hangt een lijst met twee antiek uitziende pistolen.

‘De meeste zaken in mijn praktijk bestaan uit voorhuwelijks onderzoek’, vertelt Kumar. ‘Mensen huren een detective in als voorzorg, vóór het huwelijk, zodat je de verbintenis nog op tijd kunt afzeggen.’

‘In 75 procent van de gevallen kunnen we de cliënt geruststellen. Dan is er geen sprake van bedrog. In de andere 25 procent ontdekken we dat de kandidaat al getrouwd is of dat er een minnaar in het spel is. Ook ontdekken we regelmatig leugens over gezondheid. Of er zijn schulden. En in enkele gevallen gebruikt de kandidaat een valse identiteit.’

DDS doet volgens Kumar zo’n 30 à 40 zaken per maand. Geen methode wordt geschuwd: online speurwerk, surveillance, verborgen camera’s. ‘Een derde van de huwelijkse zaken betreft overspel’, zegt Kumar.

Ook zet hij vrouwen in om mannen te testen op hun trouw, een zogeheten honey trap. ‘Dan sturen we een vrouw naar de fitness of naar het park waar de man zijn work-out doet. Meestal, na een of twee benaderingen, gaat de man overstag. De meeste mannen kunnen de verleiding niet weerstaan.’

Detective Taralika Lahiri doet ook opdrachten voor Indiërs overzee, in de Verenigde Staten, Canada of Engeland. ‘Dan lopen kosten soms op tot duizenden euro’s’, licht ze toe. Ook zij komt veel overspel tegen.

‘Klopt de vermelde kaste wel? Wat is de financiële situatie?

‘Vooral wanneer zonen of dochters akkoord gaan met een huwelijk om hun ouders ter wille te zijn’, zegt ze. ‘Er zijn nog steeds ouders die hun kinderen getrouwd willen zien met iemand van dezelfde kaste of religie. Soms heeft een meisje bijvoorbeeld een relatie met een jongen van een andere kaste of religie. Omdat een huwelijk in dat geval taboe is, gaat ze akkoord met een gearrangeerd huwelijk maar blijft ze haar geliefde in het geheim zien.’

Het komt steeds vaker voor dat zoons of dochters een huwelijkspartner voorstellen die ze op hun werk of tijdens de studie zijn tegengekomen. Als de partner voldoet aan het eisenpakket, gaan de ouders vaak wel akkoord, nadat ze in het geheim een detective hebben ingehuurd.

‘Ouders willen zekerheid’, zegt Lahiri. ‘Klopt de vermelde kaste wel? Wat is de financiële situatie? Families huwen hun kind liever niet met iemand uit een andere sociaal-economische klasse. Het komt regelmatig voor dat de man zich rijker voordoet dan hij is omdat de familie van de bruid vermogend is. Ook kijken we naar drugsgebruik. Zijn er geen verborgen medische klachten? Heeft de persoon wel een goed karakter?’

Overspel en relaties

DDS-detective Mukesh parkeert zijn auto achter een boom voor het OYO-hotel, waar de vrouw van zijn cliënt werkt. ‘Ze kan elk moment arriveren’, zegt hij. ‘We zien vaak relaties tussen vrouwen en hun baas. Zij en haar man zijn pas twee maanden getrouwd. Ze hebben elkaar ontmoet via een huwelijkswebsite. Haar man kreeg wantrouwen omdat ze geheimzinnige telefoontjes ontving. We weten inmiddels dat ze al voor haar huwelijk een relatie met haar baas had. Toch is ze akkoord gegaan. Maar dat zien we vaak. Misschien stond ze onder druk van familie om te huwen.’

‘Naar onze conclusie wordt meestal geluisterd. We hebben een verantwoordelijke taak.’

Dan vertelt Mukesh dat ze een confrontatie zullen organiseren, een betrapping op heterdaad. ‘Haar man wil haar overspel met eigen ogen zien.’ Op de vraag of dat niet gevaarlijk is, haalt Mukesh zijn schouders op. ‘Soms is er een handgemeen. Maar als de opdrachtgever het wil, dan regelen we dat.’

Bhavna Paliwal (44 jaar), ook wel de Miss Marple van Delhi genoemd, zit al 22 jaar in het vak. Ze doet zo’n 60 tot 70 zaken per jaar en is trots op haar werk. ‘Ik neem zaken aan van mannen en vrouwen, maar het voelt het prettigste als ik vrouwen kan helpen’, zegt ze. Haar kantoor bevindt zich in een winkelcentrum in Delhi, tussen een bruidskleding- en telefoonzaak in. Vanachter haar bureau stuurt ze 6 detectives aan.

Huwelijksdetective Bhavna Paliwal: ‘Vrouwen die goed verdienen zijn niet bang om eisen te stellen. Zij willen zeker zijn dat de bruidegom aan hun standaard voldoet.’

© Saskia Konniger

Ook Paliwal stelt dat internet de huwelijksmarkt ingrijpend heeft veranderd. ‘Het is tegenwoordig zo gemakkelijk om je anders voor te doen. Zo had ik laatst een zaak waarvoor ik de handel en wandel van een bruidegom moest nagaan. Er was al een akkoord over het huwelijk, maar de bruid had toch twijfels. Ik ben toen undercover gegaan in het huis van de bruidegom en deed me voor als schoonmaakster. Het duurde niet lang of ik ontdekte dat hij een relatie had met een dienstmeid.’

Hoewel het officieel verboden is een bruidsschat te vragen, komt Paliwal dit oude gebruik nog regelmatig tegen. ‘Ik krijg redelijk veel zaken waarbij de familie van de bruid zeker wil weten dat de familie van de bruidegom geen bruidsschat zal eisen. Soms komt het namelijk voor dat de bruidegom na de huwelijksplechtigheid toch nog met de eis van een bruidsschat op de proppen komt.’

‘Wij doen dan onderzoek naar de financiën en de mindset van de familie van de bruidegom. Vooral door te praten met bedienden van de familie. Bedienden weten als geen ander wat er in de familie speelt. Of de familie gierig of hebberig is. Wij maken aan de hand van ons onderzoek een inschatting of de familie om een bruidsschat zal vragen. Naar onze conclusie wordt meestal geluisterd. We hebben een verantwoordelijke taak.’

Werkende vrouwen

In het verleden besliste de familie over het wensenpakket voor een huwelijkskandidaat. Paliwal merkt op dat de laatste jaren vooral werkende vrouwen steeds vaker hun lot in eigen handen nemen. ‘Een vrouw die goed verdient heeft zelfvertrouwen en is niet bang om eisen te stellen. Ze wil iemand van haar eigen kaliber.’

‘Deze vrouwen huren mij in om zeker te weten of de bruidegom aan haar standaard voldoet. Zo had ik laatst een voorhuwelijkse zaak waarbij de bruid wilde weten of haar beoogde kandidaat, die ze online had ontmoet, werkelijk 70.000 euro per jaar verdiende. Maar hij had in de advertentie gewoon een nul achter zijn salaris gezet!’

Paliwal lacht. ‘Hij was nogal een type. Hij deed zich voor als geheelonthouder, maar we zagen hem elke dag alcohol drinken. En hij gebruikte wel 20 keer per dag pan (een soort pruimtabak die een rode kleur op de tanden achterlaat, red.). Zo smerig! Dus dat huwelijk is niet doorgegaan.’

‘Wij kunnen als geen ander undercover, als schoonmaakster, huishoudster of kokkin. We kunnen veel gemakkelijker meeluisteren en mensen uithoren.’

Ook Sanjeev Kumar merkt in zijn praktijk dat de vrouw is veel mondiger is. ‘Vreemdgaan wordt niet meer getolereerd’, stelt hij. ‘Maar ook: een vrouw laat zich niet meer mishandelen. Als een man vroeger dronken thuiskwam en zijn vrouw sloeg, moest ze dat verdragen. Ze werd gezien als bezit van de man. De familie steunde altijd de man. Dan zeiden ze: “Zo zijn mannen nu eenmaal.”’

‘In dorpen is dat helaas nog steeds zo, maar in de steden niet meer. In scheidingszaken die ik krijg, is mishandeling de reden voor het onderzoek. Het is dan mijn taak om bewijsmateriaal te verkrijgen, zodat de vrouw een scheiding kan aanvragen. Vrouwen verdienen hun eigen geld tegenwoordig’, zegt Kumar. ‘Ze laten niet meer met zich sollen. En zo hoort het.’

‘Emancipatie betekent ook meer fraude door vrouwen’, zegt Paliwal. ‘De laatste trend is een soort catfishing. Vrouwen bieden zich via een online advertentie aan als bruidskandidate, doen allerlei liefdevolle beloftes en vervolgens gebeurt er iets, waardoor ze geld nodig hebben. Een ziekte, of ander ongeluk. Dan vragen ze hun bruidegom om geld over te maken, en daarna verdwijnen ze uit beeld.’

Vertrouwen winnen

Er zijn opvallend veel vrouwelijke huwelijksdetectives. Sanjeev Kumar vindt het een hype. ‘Ik ben feminist, hoor’, benadrukt hij. ‘Maar sommige beroepen zijn geschikt voor mannen en andere voor vrouwen. Zo zijn vrouwen vanwege hun geduld goed in lesgeven. Detectivewerk is uiterst ongeschikt voor vrouwen. Het is gewoon niet praktisch. Als een vrouw op straat op surveillance gaat, dan zal ze altijd opvallen en worden aangesproken. Een vrouw heeft in dit beroep, in onze maatschappij, nou eenmaal veel beperkingen.’

‘Niet geschikt? Wie zegt dat?’, reageert Paliwal verbaasd. ‘Vrouwen zijn juist veel béter in het detectivewerk dan mannen. Ja, het is waar dat surveillance voor een vrouw lastiger is. Maar wij kunnen als geen ander undercover, als schoonmaakster, huishoudster of kokkin. We kunnen veel gemakkelijker meeluisteren en mensen uithoren. Vrouwen hebben gevoel voor emotie en zullen eerder vertrouwen winnen bij bedienden, chauffeurs, kantoorgenoten, buren en familieleden. Wij kunnen overal infiltreren. Bovendien,’ zegt Paliwal met een ondeugende blik, ‘willen de meeste mensen ook een vrouwelijk detective omdat ze denken dat die minder snel fraude plegen.’

Deze reportage kwam tot stand met dank aan de MO*Onderzoekt-beurs. Meer verhalen in het dossier Vrouw zijn in een veranderend India.

Deze reportage werd geschreven voor het zomernummer van MO*magazine. Voor slechts 32 euro kan je hier een jaarabonnement nemen! Je kan ook proMO* worden voor slechts 4 euro per maand. Je krijgt dan ook ons magazine toegestuurd en je steunt daarmee ons journalistiek project. Opgelet: Knack-abonnees ontvangen MO* automatisch bij hun pakket.