“‘Eindelijk een kindertijd in vrijheid in 2025?’

Gedurende veel jaren onder bezetting bleef die wens. En zelfs nu, terwijl ik over die dagen schrijf, vind ik het onmogelijk om me mezelf echt voor te stellen buiten die verstikkende realiteit.

Schrijven over het leven onder een beleg is niets vergeleken met schrijven over het leven daarbuiten. Stel je bijvoorbeeld een kind voor dat in 2006 in Gaza werd geboren, het jaar waarin Israël het beleg van de Gazastrook oplegde. Vandaag zou dat kind achttien jaar oud zijn en zou het zijn hele leven omsingeld hebben geleefd, opgesloten langs alle kanten.

Eleen, mijn achtjarig nichtje, werd geboren tijdens het beleg en heeft nooit een leven zonder gekend. Ze heeft oorlogen doorstaan en geluiden gehoord die geen enkel kind op deze wereld ooit zou mogen horen. Tot ook zij stierf.

Als we het hebben over een beleg, moeten we die term niet alleen begrijp als gesloten grenzen, rode borden die de toegang verbieden of gewapende soldaten bij gesloten poorten. Een beleg is ook herhaling - de eindeloze cyclus van het steeds maar weer herbeleven van dezelfde dagen, momenten, gedachten en dromen. Dat kind uit 2006 groeide op en heeft alles steeds maar herhaald. Net als ik, voordat ik Gaza verliet.

Leven op repeat

Deze realiteit is niet vergezocht. In Gaza bestaat meer dan de helft van de bevolking uit kinderen die onder voortdurende angst leven. Ze zijn opgegroeid met het geluid van raketten en luchtaanvallen, met schaarse toegang tot eten, water, medische zorg en onderwijs. Ze zijn opgegroeid in een afgesloten ruimte, een plek die geen enkel kind ter wereld zich kan indenken. Geen speelplaatsen om te spelen, geen mogelijkheden om te reizen, ontdekken of leren.

Zelfs aan fouten hangt een prijskaartje in Gaza. Het “juiste” om te doen is elke dag te herhalen, te leven op repeat: door dezelfde straten wandelen, naar dezelfde winkel op dezelfde hoek gaan, dezelfde gezichten zien, en naar bed gaan zonder te weten wat de volgende ochtend brengt – en of je zelfs wel wakker zult worden.

De nieuwe generatie in Gaza heeft nooit geweten wat het leven echt betekent. Ze hebben nooit geleerd hoe ze beslissingen moeten nemen omdat keuzes simpelweg niet bestaan. Elk aspect van hun leven wordt gecontroleerd, en de eindeloze oorlogen hebben diepe duisternis in hun geest gegrift. Deze kinderen zijn gevangenen van de tijd zelf geworden. Ze leven alleen omdat de tijd vooruit gaat, zonder enige andere reden om dor te blijven gaan. Voor een kind in Gaza is het leven niets anders dan toeval.

Toen kwam 7 oktober, een catastrofe van onvoorstelbare omvang. De oorlogsmachinerie richtte zich op alles, vooral op de generatie die is geboren en opgegroeid onder het beleg en zijn hele leven volledig onder die belegering heeft geleefd. Israëlische gevechtsvliegtuigen kenden geen genade voor de kinderen van Gaza. Ze doodden meer dan 20.000 kinderen, lieten 15.000 kinderen vermist en maakten nog eens 20.000 kinderen wees zonder vader of moeder.

De resterende kinderen waren ontheemd, zochten hun toevlucht in koude tenten langs de kust, trotseerden de bijtende kou en worstelden met het volledig wegvagen van hun toekomst en hun dromen. Ze vragen: ‘Wat hebben wij gedaan om dit te verdienen? Waarom gaan we gebukt onder existentiële vragen die onze leeftijd ver te boven gaan - vragen die we niet eens kunnen beantwoorden?’

De dromen van Eleen

Dit gaat niet alleen over cijfers en statistieken van internationale humanitaire organisaties of mensenrechtenrapporten die de omvang van de tragedie in Gaza beschrijven. Het gaat over de ondraaglijke pijn waar we elke dag mee leven. Ik heb deze pijn zelf ervaren op de meest verwoestende manier toen Israël tijdens deze oorlog mijn zus en haar kinderen in hun huis vermoordde.

Mijn gedachten dwalen af naar Eleen, mijn achtjarig nichtje. Ze werd geboren tijdens het beleg en heeft nooit een leven zonder gekend. Ze heeft oorlogen doorstaan en geluiden gehoord die geen enkel kind op deze wereld ooit zou mogen horen – bombardementen, vernietiging – tot ook zij stierf tijdens het beleg. Haar engelachtige lichaam werd aan stukken gescheurd.

Ik kan niet anders dan mij afvragen: welke dromen had Eleen? Waarom nam de wereld de taak om haar dromen te vervullen niet ernstig, net zoals ze dat voor andere kinderen doet? Waarom heeft niemand zich ingezet om dit voortdurende bloedbad tegen de kinderen van Gaza, die nog nooit een dag van vrijheid of vrede hebben meegemaakt, te stoppen? Je gewoon voor te stellen dat een kind geboren wordt en sterft onder bezetting, dat is hartverscheurend. Maar dit is niet de harde realiteit voor één kind, het is de harde realiteit voor meer dan 800.000 kinderen en jongeren in Gaza.

Een morele wond voor de mensheid

Hier in België neem ik mijn zoontje Ghassan mee naar een park in Gent. Hij heeft de mogelijkheid niet om mijn familie te zien die nog in Gaza is. Hij rent, speelt, raakt bomen aan en onderzoekt kleine insecten. Hij graaft met zijn handen in de aarde, rent achter vrolijke hondjes aan en leert wat het betekent om ‘hallo’ te zeggen in het Nederlands.

Maar iets in mijn hart tempert deze vreugde. Terwijl ik hem voor mijn ogen zie groeien, vraag ik me af: waarom kunnen niet alle kinderen in de wereld leven zoals Ghassan? Waarom moeten de kinderen van Gaza zo’n onuitspreekbare tragedies doorstaan? Waarom kunnen we de kinderen van de wereld niet beschermen tegen oorlog, honger, kou, dood en ontheemding? Wat kunnen we voor hen doen? Het is een diepe morele wond voor de mensheid dat miljoenen kinderen in onmenselijke omstandigheden leven en de slachtoffers worden van zij die besluiten ten oorlog te trekken.

Mijn wens voor het nieuwe jaar is dezelfde wens die ik als kind had: dat de kinderen van Gaza – en alle kinderen van de wereld –een veilig, mooi en gelukkig leven kunnen leiden. Een leven waarin ze kunnen lachen, spelen, zingen, dansen en de paden van een mooie toekomst kunnen verkennen. Dit is niet alleen een verantwoordelijkheid van schrijvers en intellectuelen. Het is een collectieve plicht voor iedereen: ouders, leraren, gemeenschappen en beleidsmakers. Het is een universele, menselijke wens: dat 2025 een jaar wordt zonder belegerde, hongerige, dakloze of lijdende kinderen.

Laten we hopen dat de wereld eindelijk naar hen luistert.