“‘Op DeTrappen van verbinding tussen straat en stad’

Weinig

De leerlingen in mijn klas spreken weinig tot geen Nederlands. Het zijn anderstalige nieuwkomers, waarvan sommige van niet-Europese origine. Ze spreken wel een andere taal, één die onze Antwerpse burgemeester niet spreekt: de taal van beleefdheid en de taal van fouten durven maken.

Ik leer mijn leerlingen objectief naar de wereld te kijken, zonder vooroordelen. Ik leer hen dat excuses oprecht moeten zijn en dat we verder raken als we samenwerken en samen denken.

Vorige week wandelde ik met mijn leerlingen naar een tramhalte voor een uitstap naar het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (KMSKA) hier in Antwerpen. Op een gegeven moment hoorde ik hen luid ‘ieuw’ roepen, omdat ze iets hadden gezien dat ze vies vonden.

Ter hoogte van de slager op de hoek stond een vrachtwagen een nieuwe lading vlees te leveren. De klep stond open, waardoor de karkassen te zien waren. En dat zorgde voor luide kreten van weerzin. De man achter de toog van de slagerij was zichtbaar niet gediend met de luide geluiden vol afschuw.

Wanneer zoiets gebeurt, waar dan ook, leg ik de les - of in dit geval de wandeling - stil. In de mate van het mogelijke vraag ik waar de reactie vandaan komt, en ook om de reactie bij te sturen, uit respect. In mijn klas worden er zeven verschillende talen gesproken, het duurt dus altijd wel even voor iedereen begrijpt waar mijn verontwaardiging over gaat. Wij gaan als groep in dialoog. Ik vertel dat de eigenaars van de slagerij hun reacties hadden gehoord en dat dat niet zo fijn is voor hen.

We begrijpen elkaar, maar dat wil niet zeggen dat we het eens zijn. Ze weten dat ze dit volgende keer niet luidop mogen roepen, maar in hun hoofd kunnen denken.

'Van wie is dat huis, juf?'

Vervolgens zetten we onze reis verder. Vanaf het Kiel stappen we de tram op naar het Antwerpse Zuid: van kansarmoede naar een zeer welgestelde buurt in minder dan tien minuten. Van oude blokken naar bouwprojecten en dure renovaties. (Hier wil ik niet mee zeggen dat er enkel kansarmoede is op het Kiel en enkel rijke stinkerds op het zuid, want dat is niet zo.)

Het KMSKA is een enorm, indrukwekkend gebouw. Mijn leerlingen weten niet wat er achter de gevel schuil gaat en beginnen te gissen naar wie er zou wonen. 'Van wie is dat huis, juf?' Vlak voor de trappen van het mooiste museum van Antwerpen ligt een groot plein, ideaal voor de leerlingen om nog even voetbal te spelen in afwachting van onze workshop.

Projecten zoals DeTrappen moeten we koesteren. Het zijn onzichtbare en uitgereikte handen. Ze wijzen een door de burgemeester geviseerde doelgroep de weg in het kijken naar en creëren van kunst. Kinderen die in hun moederland niet mogen zingen op straat, kinderen van wie de vader vecht in de oorlog en kinderen wier ouders geluk en beterschap zoeken.

Ik wil mijn leerlingen kennis laten maken met Antwerpen. Het is de stad waar ik twintig jaar geleden verliefd op werd. Onze stad die zo prachtig kan zijn en tjokvol talent loopt.

In de straten en de pleintjes van onze stad is stelselmatig alle sociale hulp weggeplukt. Dat gebeurde in de wijken waar de vader van de stad zo minachtend over spreekt. De vader die slecht spreekt over zijn eigen inwoners, tenzij ze wit zijn en/of geld hebben.

Aan de uiteinden van het park waar ik na een werkdag doorheen fiets, worden twee wijken met elkaar verbonden. Het park is voor veel inwoners uit de buurt de enige optie om buiten in de natuur te vertoeven. In dit park mocht je tijdens de pandemie niet samenkomen. Dat mocht wel in jouw tuin, met hapjes van een cateringbedrijf.

In dit park zag ik onlangs de rode tentjes van de stad Antwerpen verschijnen. Enkele dagen na de uitspraken van De Wever verzamelden jeugdwerkers zich in het park om samen met de buurt de kinderen weer vreugde, sport en spel te bezorgen. Ik hoop oprecht dat de vrijwilligers en kinderen minder van de boodschap van onze burgemeester hoorden dan ik.

Minst

Het minste dat onze burgemeester kan doen, is zijn excuses aanbieden. Maar het is hoogst onwaarschijnlijk dat hij dat zal doen. Hij zit namelijk ongemakkelijk te schuifelen op zijn stoel in afwachting van de gemeenteraadsverkiezingen in oktober.

Net als het Vlaams Belang wens ik zijn partij de minste stemmen toe. En ik wens de N-VA ook openheid toe om samen te willen werken met andere partijen. Waarom kunnen kinderen wel samenwerken en een stel overbetaalde politiekers niet? De Wevers uitspraken zijn van zo’n formaat dat ze kunnen wijzen op een zwakke opvoedingssituatie. Klinkt lullig hé. Ik verdraai gewoon letterlijk zijn woorden.

Meneer De Wever, wij leven inderdaad in een stad vol criminele organisaties. Die zijn terug te vinden in de haven, in studentenverenigingen en tot op het Schoon Verdiep.

Het stelen van een ambulance is absoluut huftergedrag. Het toeschrijven van crimineel gedrag aan een huidskleur is dat ook. Het is ook geen verrassing dat meneer De Wever hier als eerste op springt, want het is vrijwel altijd zijn partij die dat doet.

Meneer de Wever, wij leven inderdaad in een stad vol criminele organisaties. Die zijn terug te vinden in de haven, in studentenverenigingen en tot op het Schoon Verdiep. Criminaliteit vindt zijn weg vlot in Antwerpen en dat in alle lagen van de bevolking. Criminaliteit zit niet alleen in de wijken die doelbewust worden gemarginaliseerd tot getto's.

Zolang rijke witte ouders dure advocaten op speed dial hebben staan, zal er geen gerechtigheid zijn. Zolang er drugs aan 50 euro per gram vlotjes en ongecontroleerd wordt gesnoven op het Zuid, zal de haven blijven draaien. Zolang de pubers van Antwerpse ouders graag blowen, zal er marihuana blijven rondgaan door handen op stepjes.

Zolang er hoop is, zal ik die aan mijn leerlingen schenken, want dat is het minste dat ik kan doen.