“‘‘Een wereldwijd geldtransfersysteem als oplossing voor extreme armoede?’’

De internationale gemeenschap worstelt al tientallen jaren met de uitdaging om een einde te maken aan extreme armoede. Ondanks enige vooruitgang blijven we ver achter op schema, met naar schatting 700 miljoen mensen die nog steeds worstelen om te overleven met minder dan 2,15 dollar per dag. Toch menen wij een oplossing te hebben: rechtstreeks geld overdragen aan de armste huishoudens.

Het concept is niet nieuw. Hulp in cashgeld is effectief gebleken, vooral in noodsituaties. Bovendien beschikken we vandaag over de technologie om de armste mensen ter wereld massaal te bereiken met directe geldtransfers. Nieuwe digitale technologieën hebben de kosten drastisch verlaagd en onze capaciteit om veilig geld over te maken naar de armste delen van de wereld vergroot. Tijdens de covidpandemie gebruikte het Afrikaanse land Togo gegevens van mobiele telefoons en satellietbeelden om mensen die hulp nodig hadden te identificeren en te bereiken. Maar liefst 34 miljoen dollar werd overgemaakt aan 920.000 begunstigden.

Het succesvolle pilootproject in Togo wordt nu met steun van de Wereldbank opgeschaald naar een programma van 100 miljoen dollar. Op dezelfde manier heeft India in slechts zes jaar tijd 1,3 miljard mensen ingeschreven in zijn digitale ID. Daardoor namen de digitale betalingen snel toe en werden naadloze geldoverdrachten naar de meest afgelegen gebieden van het land mogelijk.

In de wereld van vandaag is het onaanvaardbaar dat honderden miljoenen gezinnen nog steeds moeite hebben om aan voedsel en adequaat onderdak te komen.

Om dit soort toepassingen over landsgrenzen heen mogelijk te maken hebben we nood aan een mondiaal cashtransfersysteem. De oprichting van een mondiaal fonds kan landen daarnaast ook helpen om meer digitale cashtransfers te gebruiken, onder meer door bestaande sociale beschermingsprogramma’s uit te breiden of nieuwe op te starten.

Het nodige geld zou kunnen komen van een mix van filantropen, instellingen en regeringen, vergelijkbaar met de manier waarop het Wereldfonds zijn fondsen werft voor de bestrijding van aids, tuberculose en malaria. Cruciaal is wel dat deze overdrachten geen vervanging zouden zijn van andere interventies, maar eerder een aanvulling daarop.

Kijk maar naar de strategie om aids aan te pakken: daar ging een overeenkomst om antiretrovirale behandelingen uit te delen vooraf aan grotere hervormingen van gezondheidssystemen en maatregelen om gedragsveranderingen aan te moedigen. Net zoals daar kan een snelle en eensgezinde eerste stap het probleem beter beheersbaar maken dan we dachten.

In de wereld van vandaag is het onaanvaardbaar dat honderden miljoenen gezinnen nog steeds moeite hebben om aan voedsel en adequaat onderdak te komen. Kinderen mogen niet achterblijven wat hun groei, ontwikkeling of opleiding betreft. Dat soort armoede is niet alleen pijnlijk, het is ook een tragische verspilling van menselijk potentieel. Waar wachten we nog op?