“‘België met de billen bloot voor kinderarbeid’
Woensdag 3 juni startte hier op de Internationale Arbeidsconferentie de bespreking van vierentwintig landen met overtredingen van de mondiale arbeidsnormen, dit in de vaste Commissie voor de Toepassing van de Normen. België prijkt niet op de lijst. Maar het had gekund. Wegens kinderarbeid. Raar, maar waar.
De lijst van vierentwintig landen wordt opgemaakt op basis van een dik expertenverslag.
Met daarin een lange lijst van vierendertig landen die het verbod op kinderarbeid (conventie 138) en een nog langere lijst van zevenendertig landen met ernstige vormen van kinderarbeid (conventie 182).
Op die eerste lijst staat België te blinken, excuseer, staat België zich te schamen wegens niet in orde met de minimumleeftijd voor jongeren om aan de slag te gaan. Kinderarbeid? Neen, zo erg is het niet. Toch niet volgens de experten. Probleem is dat het kan.
27 jaar andere katten te geselen
Dat probleem zit in het Koninklijk Besluit van 3 mei 1999 betreffende de bescherming van jongeren op het werk. Dat laat jongeren toe vanaf vijftien jaar te werken, eens ze in orde zijn met de voltijdse leerplicht. Terwijl de conventie 138 een minimumleeftijd van 16 jaar oplegt. En België die conventie al in 1988 heeft geratificeerd.
De experts zagen België nochtans al jaren de oren van de kop om dit eindelijk eens recht te zetten. Maar elke keer is er wel weer een excuus waarom dat is uitgebleven. Excuus deze keer: ‘the political will has been focused on other matters’, zo lees je in het rapport. Met andere woorden: we hadden andere katten te geselen. Kennelijk al zevenentwintig jaar lang.
Rood tot achter de oren
Beschamend. Omdat dat toch niet zo moeilijk kan zijn. Politiek stelt zich geen probleem. Naar de werkgevers stelt zich geen probleem (denken we toch). En met de Gewesten en Gemeenschappen heb je normaal ook geen problemen, want dit is strikt federale bevoegdheid.
Het kan helpen de voortrekkersrol met nog meer gezag in te vullen.
Vooral beschamend hier voor de Belgen op de Internationale Arbeidsconferentie. België, en zeker het ACV, heeft hier altijd een eersteplansrol gespeeld voor een sociale globalisering, gebaseerd op universele arbeidsnormen.
Het kan helpen die voortrekkersrol met nog meer gezag in te vullen, moest België zijn papieren in orde brengen. Eén cijfertje veranderen in het KB en een handtekening van de Koning eronder, meer moet dat niet zijn.
Voor het overige mag het vooral minder zijn: minder nonchalance voor de internationale basisnormen en minder onverschilligheid voor de internationale inzet.
Deze bijdrage werd geschreven door Chris Serroyen.
Dit artikel maakt deel uit van een reeks over de Internationale Arbeidsconferentie: